Vandaag wordt een dag met veel kilometers. Ik ben niet zo gek op autorijden, maar rijden door de Westfjorden is geen straf. Sterke stijgingen, sterke dalingen en mooie uitzichten. Dan weer een markante berg, een klein meertje, een mooie waterval of gewoon een blik in de fjord.
Bij Vatnsfjörður stop ik even om te tanken. Het is tot nu toe het duurste station, maar ook met de minste service. Het kantoortje annex winkeltje is gesloten, de wasserette is een modderpoel, en met de laatste druk die de compressor nog heeft nadat deze is afgesloten kan ik mijn bandenspanning net niet voldoende op peil brengen.
Als ik bij Djúpifjörður aankom is het bordje met de afslag naar het zwembad wel erg aanlokkelijk. Na de lange rit lijkt het me heerlijk in het warme water te liggen. Het is een overdekt zwembad, en de instructies zijn duidelijk. Eerst naar de boerderij, daar 250 kronen betalen en dan pas zwemmen. De sleutel van de deur zit in een vakje met een cijferslot. Ik kijk eerst door de ramen naar binnen, en zie stoom vanuit het water opstijgen. Qua temperatuur lijkt dit zwembad me wel in orde.
Bij de eigenaresse krijg ik de code, en even later sta ik onder een heuse warme douche. Het zwembad is op mij na helemaal verlaten. Ik trek een paar baantjes door het heerlijke water, en lig even later op mijn rug op een luchtbed heerlijk weg te dromen. Even later is trouwens best wel wat later want het valt niet mee om in het water op een luchtbed te kruipen om vervolgens op je rug te gaan liggen.
Ik zou hier de hele dag wel kunnen blijven, maar ik kan hier niet de hele dag blijven liggen, al klinkt dat nog zo verleidelijk. Terug naar de douche, en aankleden maar weer. Ik duw de deur weer terug in het slot, en rijd heerlijk ontspannen verder.
In mijn enthousiasme mis ik afslag 608, de route over Þorskafjarðarheiði. De route begint met een redelijk lange klim van 10%. Maar eenmaal op de route waan je jezelf ver weg van alle beschaving. Tijdens de rit geniet ik van het uitzicht op besneeuwde bergtoppen en de vele heldere blauwe meertjes. Ik rijd langs een meertje waarbij de wind een witachtig schuim naar een van de zijden heeft geblazen. Ik ken dit schuim natuurlijk wel, maar in de regel is dat dan wat gelig bruin. Het spierwitte trekt mijn aandacht, dus loop ik even later gewapend met camera naar het meertje. Pas als ik het meertje tot op een paar meter ben genaderd besef ik dat het schuim bestaat uit sneeuw en ijs dat door de wind naar de oever van het meertje is gestuwd. Mooie kleine ijsformaties zijn aan de oevers opgebouwd. Ik had het al koud, maar nu is het dus ook officieel koud. Het vriest!
En wat is het dan fijn als je weer terug in je auto kruipt en je wederom de verwarming op standje rood kunt zetten.
Vroeg in de avond kom ik aan bij mijn bestemming. Een parkeerplek op ongeveer 4 kilometer van de Drangajökull. De vorige keer dat ik hier was speelde het weer me parten en moesten we al snel zonder de gletsjer echt te hebben gezien omdraaien. Snel maak ik een potje eten klaar. Zodra mijn eten zich achter de kiezen bevind spoed ik mij in de richting van de gletsjer. Het is bijna 18:30, en de zon gaat om 20:30 onder. Ik mag dus van mezelf één uur richting gletsjer lopen, en moet dan aan de terugweg beginnen om voor zonsondergang weer bij de camper te kunnen zijn.
Onderweg kom ik mooie tafereeltjes tegen die er om smeken op de foto te mogen. Allemaal zeker de moeite waard, maar hierdoor strand ik in het zicht van de haven. Ik kan de gletsjer bijna aanraken, maar besef ook dat dan de kans groot is dat ik in het donker terug moet lopen, en met al die zij stroompjes, losse stenen en diepe kuilen zit ik daar niet zo op te wachten.
Terug bij de camper wacht de afwas nog op mij, en het lijkt me het beste daar meteen mee te beginnen. Daarna is het tijd voor het bijwerken van mijn reisjournaal, en het wordt misschien vervelend, maar tijdens het tikken (vanaf 22:00 uur) ben ik al vier keer naar buiten geweest om wederom te genieten van het Noorderlicht. De plek bij de Drangajökull, ver weg van alle verlichting is de perfecte plek om de Aurora te bekijken. En nu, net na middernacht waag ik me weer in de vrieskou om te genieten van dit natuur fenomeen.
Het noorderlicht boven de Drangajökull