Zachtjes tikt de regen op ons dakraam. We worden wakker in een bewolkt Noorwegen. Tot nu toe hebben we redelijk geluk gehad met het weer. Al vanaf de eerste dag wordt er regen voorspeld die de hele dag zou aanhouden, maar tot nu toe hebben we slechts enkele buien gehad.
We laten ons dus niet uit het veld slaan. We rijden een stukje naar het noorden, niet al te ver, naar het plaatsje Flåm. We zijn hier ooit eerder geweest en toen namen we de beroemde Flåm Express, de bekendste treinrit van Noorwegen.
Onze planning bestaat eruit dat we niets plannen
Tijdens deze reis hebben we geen vast doel, geen plan en geen idee. We laten ons verrassen door wat er op ons pad komt, houden een beetje rekening met het weer en kijken online wat er te zien of te doen is in de omgeving. We dachten dat we in ongeveer twee uur onze bestemming zouden bereiken. Uiteindelijk hebben we de bestemming niet eens gehaald en waren we bijna de hele dag onderweg.
Het weer is vandaag niet best, maar dat heeft als voordeel dat, nu het opklaart, de wolken langzaam tegen de bergen omhoog kruipen, tussen de bomen die in prachtige herfstkleuren gehuld zijn en langs de zwarte rotsen glijden. Zo nu en dan komt de zon erbij, en dat geeft ons een goede reden voor een tussenstop.
Bijna aangekomen in Flåm
Vlak voor Flåm slaan we een zijweg in, richting een waterval. Het smalle weggetje wordt letterlijk overlopen door wandelaars. We hebben geen idee waar ze vandaan komen of waar ze naartoe gaan, maar ze lopen hier. Wij stoppen op een parkeerplaats en nemen even pauze. We zitten nog niet zo lang als er een soort Efteling-treintje voorbijrijdt. Een vrolijk groen-geel treintje met een even vrolijke groep passagiers, die bijna allemaal met hun telefoon in de weer zijn tijdens het ritje. Ik kan er met mijn pet niet bij wat de lol is van zo’n neptreintje. Misschien ben ik wel oud, maar ik ben nog niet zó oud
De Stegastein
We besluiten naar de Stegastein te gaan, een in 2006 gebouwd uitkijkpunt met een prachtig uitzicht over de fjord. We lezen eerst wat recensies, want het lijkt misschien overbodig om naar een uitkijkpunt te gaan terwijl je ook zonder dat punt mooie uitzichten hebt. De recensies maken me zelfs wat huiverig om de route te rijden. Veel mensen beschrijven de rit met doodsangst, vooral vanwege de tegenliggers. Tegenliggers, en vooral bussen, zouden levensgevaarlijk zijn op deze smalle weg.
Het uitzicht komt in zicht
Dat laatste zet me aan het denken. Als bussen hier ook rijden, dan moet het toch ook lukken met een niet al te grote camper. We beginnen aan de klim en eerlijk is eerlijk, de weg is smal, de weg is steil en de haarspeldbochten zijn totaal onoverzichtelijk. Ik schakel naar een lage versnelling zodat de motor genoeg kracht heeft. Al na een paar honderd meter komt de eerste tegenligger eraan: een bus, en niet de kleinste. Ik manoeuvreer de camper eenvoudig in een inhaalvak, gemarkeerd met een M. Dat ging soepel. Niet lang daarna volgt een tweede bus, en ook dat gaat zonder problemen. Zo rijden we langzaam verder en komen, na nog een paar tegenliggers, veilig boven aan bij de Stegastein.
Zoals ik al verwachtte kom ik tot het inzicht dat het niet echt nodig is om een uitzichtpunt te bezoeken om een uitzicht te hebben. Het verbaast mij zelfs dat hier zelfs groepen mensen met busjes heen komen om op een in 2006 gebouwde constructie te mogen staan voor een uitzicht dat zonder deze constructie waarschijnlijk ook een uitzicht zou zijn. Het is maar net hoe je toeristen naar je dorp of stad wilt lokken.
Vlak voor zonsondergang, gaan we op zoek naar een plekje voor de nacht. In de spiegel zie ik het uitzicht uit zicht raken, en we vinden al snel een rustig plekje voor de nacht.
Leuk om jullie te volgen!!😊
Fijn dat je meeleest. Wie schrijft wil gelezen worden 🙂
Groetjes vanuit Noorwegen
En alweer van die prachtige foto’s