I’m a Rider in the Rain (Randy Newman)
Toen we gisterenavond gingen slapen, regende het. En nu… regent het nog steeds. Het was voorspeld. Er was ook voorspeld dat het de komende dagen niet veel beter zou worden, en het lijkt erop dat we aan de wieg van de winter staan.
We besluiten Noorwegen te verlaten en naar Zweden te gaan. Daar is het weer de komende dagen nog goed, en voor de terugweg moeten we toch die kant op. We maken wel een tussenstop bij het staafkerkje van Borgund. Als je er zo dichtbij bent, wil je het toch weer even zien.
De parkeerplek, vroeger vlak bij het kerkje, is verdwenen. Dat is een goede ontwikkeling, want al die auto’s deden afbreuk aan het authentieke karakter van het kerkje. De parkeerplek ligt nu een stukje verderop, aan de andere kant van de weg.
We lopen naar het kerkje toe, en met de herfstkleuren in de bomen die het kerkje flankeren, is het een prachtig gezicht. Het is wel echt waterkoud, wat maakt dat we hier toch niet al te lang willen blijven.
We stappen snel in de auto en rijden verder. De rest van de dag gebeurt er eigenlijk niets noemenswaardigs. Op een hoge pas rijden we even in de natte sneeuw, maar die sneeuw wordt al snel weer regen. De ruitenwissers maken overuren, en het landschap is troosteloos mooi. In mijn gedachten hoor ik Randy Newmans “I’m a Rider in the Rain.”
(De tekst gaat verder onder de muzikale omlijsting van Randy)
Met zicht op de hemel
In Noorwegen en Zweden wordt het ’s nachts nog aardedonker. Door het openstaande gordijn van het dakraam zie ik vaag de uiteenspattende regendruppels. Als ik midden in de nacht wakker word, is het stil en vallen er geen druppels meer op het dakraam. In plaats daarvan zie ik kleine witte puntjes aan de hemel: sterren! Er is geen wolkje te bekennen. Tevreden draai ik me nog een keer om, want als je sterren ziet, mag je rustig verder genieten van je nachtrust.
Een paar uurtjes later worden we gewekt door het binnenvallende licht. De zon is al op, maar nog niet zichtbaar. Kort daarna klimt ze boven de bergen uit. We hebben de zon al een tijdje niet echt gezien, dus verwelkomen we onze stralende vriend met een brede glimlach. Vandaag belooft een mooie dag te worden.
Een groeiende energiebehoefte
Ons zonnepaneel lukt het vandaag voor het eerst in tijden om de huishoudaccu op te laden. De afgelopen week werd de accu een beetje in leven gehouden, maar we leverden steeds meer energie in. In de noordelijke landen is een zonnepaneel in dit seizoen niet voldoende om aan onze energievraag te voldoen. Laptop, mobiele telefoons, camera en zelfs de horloges hebben hun portie energie nodig. Voor volgend jaar moeten we maar een scheidingsfilter kopen en de extra accu ook aansluiten op de dynamo. Dat werkt vast een stuk beter.
De Monnikskerk
Vandaag rijden we weer een behoorlijk stuk. We parkeren de camper bij Ulmekär aan de kust, waar een fotogenieke grot ligt: de Munkkyrkan, oftewel de Monnikskerk. Na een korte wandeling staan we bij de ingang van de ondiepe grot. Ik maak een paar standaard foto’s, want er is niet veel creatiefs te doen met een grot, maar ik ben toch tevreden met het resultaat.
We wandelen terug en bekijken het informatiebord bij het begin van de wandeling. Een andere steenformatie die we zochten maar niet vonden, staat hier duidelijk aangegeven, net iets verder voorbij de Monnikskerk. We kijken elkaar even aan en besluiten terug te gaan. Gelukkig is het maar een korte wandeling voordat we bij de Grytehålorna aankomen, een verzameling potholes die we bijna gemist hadden.
Nationaal park Tjurpannan
Nog geen tien minuten verderop ligt Nationaal Park Tjurpannan. De wind is koud en heeft flink aangetrokken. Een extra jas is zeker geen overbodige luxe, net als een sjaal en muts. We beginnen aan de wandeling. Ik had het al eerder gemerkt, maar nu, met de harde wind, is het nog duidelijker: ik heb bijzonder muzikale wandelstokken. Het systeem om de stokken op lengte te maken, werkt met een kogeltje en een paar gaatjes. Het kogeltje schiet naar buiten zodra het in een van de gaten valt en blijft hier stevig zitten, totdat je het kogeltje indrukt om de stok te verlengen of te verkorten. Er zijn vier mogelijkheden om de stok op lengte te maken, dus drie gaatjes blijven open, en de wind gebruikt die gaatjes als een soort blokfluit. Door de stokken te draaien of te zwaaien, verandert de toonhoogte.
De magie van het landschap
Met de muzikale omlijsting van de stokken wandelen we door het park en komen al snel bij de kust. We hebben een paar magische minuten met een combinatie van zonlicht, golven en rotsen. Die paar minuten worden goed benut, maar zodra de zon achter de wolken verdwijnt, verdwijnt ook de magie van het landschap. Het blijft mooi, maar de camera kan weer even terug in de tas.
De wind waait woest en koud. Op onze route ligt een klein hutje met uitzicht op zee. Het is een prima plek om even uit de wind te schuilen en op het juiste licht te wachten. Zodra de zon terugkomt, keert ook de magie van het landschap weer terug. Het is steeds wachten op die ene zonnestraal, die ene golf of dat ene moment. Ik maak te veel foto’s, maar straks kan ik een selectie maken van wat ik wil houden en de rest in de digitale prullenbak deponeren.
Met de wind in de rug
We verlaten het hutje, wat niet makkelijk is, want we worden meteen weer blootgesteld aan de harde, koude wind. De wind komt nu vooral van achteren, en we zetten er flink de pas in. We rijden naar een plek voor de nacht en terwijl de hagel uit de lucht valt, draai ik de contactsleutel om. Het was weer genoeg voor vandaag.