Stapje voor stapje

Overnachten langs het Ortevatnet

Onze app heeft ons weer een leuke overnachtingsplek aangewezen: een klein stukje vanaf de doorgaande weg aan de rand van het meer Ortevatnet. We zijn aan de vroege kant, maar willen ook niet alles voorbijrijden, omdat ik momenteel niet kan wandelen. We doen het dus rustig aan. Het is nog een paar uur voor zonsondergang en terwijl ik een beetje geniet van het uitzicht en wat fotografeer, gaat Ans een stukje hardlopen.

Als Ans een tijdje weg is, begint het plotseling weer te sneeuwen. Ik kijk naar het weerbericht en zie dat er voor de volgende dag nog meer sneeuw wordt verwacht. Verschillende doemscenario’s spelen door mijn hoofd, maar ik kan toch niets aan het weer veranderen. Dus als de weg morgen ondergesneeuwd is, moet ik dat maar accepteren.

De zon verdwijnt achter de bergen en laat ons in de schaduw achter. Het koelt snel af in de camper. Onze verwarming bestaat uit een paar dekentjes waaronder we ons verschuilen. We hebben wel een kachel, maar geen van beiden vindt verwarmingslucht prettig.

We duiken lekker vroeg het bed in. Ook lekker warm.

De Manafossen, wel of niet?

Vannacht ben ik een paar keer wakker geworden. In gedachten zijn we al ingesneeuwd en kunnen we geen kant meer op. Ik glip even uit bed en kijk stiekem naar buiten. Gelukkig, geen sneeuw. Ik kruip snel weer terug in het warme bed en pieker mezelf in slaap.

Als ik ‘s ochtends wakker word, trek ik eerst het gordijn van het dakraam open. Op het dakraam ligt ijs. Heb ik dan toch niet voor niets liggen piekeren? Zodra ik uit bed stap en naar buiten kijk, ben ik opgelucht dat er geen wit deken over het landschap ligt.

Voordat we vertrekken, check ik de banden en ben opgelucht als ik een sneeuwvlokje op het profiel zie. Onze banden zijn geschikt voor winterse omstandigheden. We verlaten onze mooie overnachtingsplek en rijden door naar de Manafossen. Onderweg begint het te regenen, en als we aankomen op het parkeerterrein regent het nog steeds. Vanaf onze plek kunnen we het begin van het pad naar de waterval zien. Ik vraag me sterk af of dat voor mij haalbaar is. We besluiten te wachten tot het stopt met regenen, al zal dat pas tegen 17:00 uur zijn.

Ans wil alvast het pad verkennen om te zien of het met mijn blessure haalbaar is. Zo blijf ik alleen in de camper achter, waar ik doe waar ik momenteel goed in ben: rustig aan. Ik lees wat, speel een spelletje op mijn telefoon en wacht op de terugkeer van Ans. Zij ziet het er somber uit. Het pad is niet makkelijk en hele stukken zijn voorzien van kettingen om je aan vast te houden. Een uitdaging dus.

Zodra de regen ophoudt, beginnen we aan de wandeling. Het gaat eigenlijk best goed, en ik denk dat het de beste therapie voor mijn blessure is. Door de ongelijke ondergrond moet mijn voet steeds in een andere hoek staan, wat een goede oefening is. Ik doe overal wat langer over dan normaal, maar ben vooral bang een misstap te maken.

De beloning

De beloning voor ons geklauter is groot. De waterval is prachtig en we blijven een tijdje boven om te genieten van het neerstortende water. Even overwegen we om nog wat verder te wandelen, maar hoewel het eerste deel van de wandeling goed is gegaan, wil ik het geluk niet tarten. We beginnen aan de terugweg.

Afdalen is altijd lastiger dan stijgen, en de terugweg gaat dan ook zeer langzaam. Ik besef dat het grootste probleem niet mijn blessure is, maar de angst om mijn voet opnieuw te verzwikken. Over iedere stap denk ik na. Ik ben blij als we weer aankomen bij het parkeerterrein, maar vooral dat het gelukt is om deze wandeling te doen.