Soms zit het mee

Zaterdag 4 augustus,

Na een paar dagen van spullen verzamelen, nakijken, schoonmaken en in pakken, het in orde maken van de camper, het controleren van de auto kan de reis beginnen. Rond 09:00 vertrek ik met de neus richting het noorden. Een rit van ongeveer 1000 kilometer naar Hirtshals in Denemarken om daar op de boot naar Kristiansand in Noorwegen in te checken.

Ik hoor vaak mensen die vertellen dat hun vakantie begint op het moment dat ze de voordeur achter zich dicht trekken en in de auto stappen. Helaas ben ik niet een van die mensen. Mijn vakantie begint pas op het moment dat ik de geboekte boot, het vliegtuig of wat dan ook op tijd bereikt heb, en zoals dit geval dat ik voorbij de Noorse douane zal zijn.

Toch begint het ritje lekker ontspannen. Ik luister naar de muziek die ik al lang van te voren heb uitgezocht en brul indien nodig een paar regels met de muziek mee terwijl mijn vingers op het stuur het ritme begeleiden. Ik geniet van de mensen die mij inhalen (ik rijd niet zo erg hard met onze camper) en bijna achterstevoren in de auto zitten om te kijken naar de voor Nederlandse begrippen zeldzame constructie Pick-up met afzetunit.
Na ongeveer anderhalf uur te hebben gereden voel ik dat deze zeldzame constructie niet zo erg vast op de weg ligt. Ik kijk naar de begroeiing in de berm om te zien of er misschien veel wind staat, maar dat blijkt niet het geval, dus ik rijd door.

Als ik even later wordt ingehaald door een auto waarvan de passagier naar de achterzijde van mijn auto wijst weet ik eigenlijk genoeg. Rustig manoeuvreer ik de auto naar de vluchtstrook. Het is meteen duidelijk wat er aan de hand is. De linker achterband staat vrijwel leeg. (hele grote vloek).

Ik weet dat het wisselen van het achterwiel mezelf niet gaat lukken en bel de ANWB waarvan ik geen lid ben. Die willen best komen helpen, maar dat kost me € 83,00 om lid te worden. En omdat ik nog geen lid ben komt daar nog € 200,00 bovenop. Daar gaat mijn vakantiebudget. Als het om geld gaat kan ik natuurlijk wel wat creatiever worden. Ik besluit om mijn reisverzekering te bellen. Wellicht ben ik hiervoor gewoon verzekerd. Het geluk is met mij, al moet ik daarvoor wel ruim 15 minuten in de wacht terwijl ik gedwongen luister naar de “ik sta in de wacht tune”: I can help, I’ve got to strong arms I can help….

Gelukkig schijnt de zon zodat het minder erg is om de cabine van de auto leeg te laden, de door mij zelf aangebrachte plank los te schroeven en te verwijderen. Op die manier kan ik bij de stang die nodig is om het reserve wiel dat al 12,5 jaar nutteloos onder mijn auto hangt en al die tijd heeft gewacht op dit moment zo meteen onder de auto uit te halen.
Nog geen 15 minuten later stopt er een auto van de ANWB. Ik denk verhip dat is erg snel. De chauffeur komt naar me toe, geeft me een hand en vraagt of ik al lang sta te wachten. “Valt wel mee” zeg ik. Nog geen 15 minuten. “Heb je al gebeld” vraagt hij. En dan voel ik al nattigheid. Hij geeft me advies de auto nog iets verder in de berm te rijden, wenst me een goede reis en terwijl hij in zijn auto stapt zegt hij nog: “Dan komt mijn collega er vast snel aan”. Nog enigszins beduusd kijk ik hem na. Maar goed, zijn collega komt zo…

Heel wat vloeken en een uur later waarin ik wederom een kwartier mocht luisteren naar “I can help” komt er een heuse auto ambulance aangereden. Nogal een apparaat om een band te wisselen bedenk ik mezelf. Maar nee, hier langs de snelweg wordt geen band gewisseld. De auto wordt achter op de auto gesleept, vastgesjord en afgevoerd.
Op de dichtstbijzijnde carpool plek wordt dan de band gewisseld. Dat ding ziet er na 12,5 jaar en 260.000 kilometer hangend onder de auto niet echt geweldig uit. Gelukkig heb ik de band bij de laatste grote beurt van de auto nog op spanning laten brengen zodat de roestige velg met daaromheen een stuk rubber voorstellende een band kan doen waarvoor hij is ontworpen. mij verder brengen.

De monteur wenst mij nog een goede reis en verlaat als eerste de carpool plek. De lekke achterband heeft een ander type velg, en past niet onder mijn auto. De band ligt dus lekker handig op twee plaatsen tegelijkertijd. In de weg en in de camper. Ik loop ondertussen al ruim twee uur achter op mijn schema wat nog geen probleem is, want ik heb ruim gepland. Op zoek naar een bandencentrum dus.

Ik zit vlak bij Deventer en heb een adres doorgekregen van de ANWB waar ik eventueel terecht kan. Ik verwacht dat de band niet meer te repareren is, maar de monteur denkt dat het hem wel lukt. Waarschijnlijk heb ik een spijker in mijn band gereden. Door een prop in de band te schieten kan hij hem wel repareren. “Goed nieuws” denk ik. Dan ben ik over een half uurtje weer onderweg. De band wordt van de velg verwijderd, en ik kijk van een afstandje toe. Dan veranderd het gezicht van de monteur. Hij haalt er zijn collega bij die ook hoofdschuddend kijkt. Van binnenuit blijkt de band te zijn gescheurd over een lengte van bijna 8 centimeter. Dat is te repareren, maar om daarmee naar Noorwegen te rijden wordt me afgeraden.

Gelukkig mag ik de band laten liggen zodat er in de camper alweer wat meer ruimte ontstaat. Een zelfde type band of een passende band voor mijn velg was niet op voorraad.

Ik heb contact gehad met het thuisfront en enkele adressen doorgekregen voor een nieuwe band. Bij de eerste plek waar ik kom hebben ze hem niet op voorraad. Bij het tweede adres leer ik dat mijn velgenmaat wel erg afwijkt van de standaard en het dus moeilijk zal worden. Ik sta op het punt om zonder reserveband door te rijden als ik van Ans bericht krijg dat de Mitsubishi dealer uit Deventer misschien wat heeft.
De eigenaar moet even zoeken in zijn werkplaats maar vind ook geen passend exemplaar. Maar wellicht weet hij raad, een ander adresje… Ik heb er eigenlijk geen vertrouwen in dat hij wel een passende band zal vinden, maar ik wordt zo vriendelijk te woord gestaan dat ik zijn aanbod om even te bellen niet af kan slaan. Ondertussen loopt de klok verder en loop ik steeds verder achter op mijn schema. Vandaag Hirtshals bereiken wordt al twijfelachtig.
Uit het kantoor hoor ik een paar keer: “Jammer, weet jij nog iemand anders?”. Even later komt de man uit kantoor. “Ik wordt zo meteen teruggebeld. Lust u misschien een kop koffie”.
Nog voordat de koffie op drinktemperatuur is gaat de telefoon. Warempel, een garage met de juiste band. Ik moet er wel even voor naar Zwolle, en de monteur moet er speciaal de zaak voor openen.

Even later rijd ik vol goede moed naar Zwolle. Als ik aankom bij de garage staat de deur al open en kan ik zo naar binnen rijden. De monteur staat al klaar met de band. Ik krab me wel even achter de oren als ik de prijs hoor. € 300,00 dat is inclusief zaterdag toeslag maar exclusief BTW.
Dat de band een hogere kwaliteit heeft dan mijn eigen banden zie ik meteen. Maar de prijs is dan ook het dubbele van wat ik gewend ben te betalen. Aan een kant van de auto zo’n dure band, en aan de andere kant mijn Coopertje lijkt me geen goed plan. Ik zeg: “dan doe er maar twee”.

En zo, zes uur nadat ik mijn lekke band kreeg kan ik eindelijk weer verder naar Hirsthals. Ondanks dat deze zaterdag is uitgeroepen tot zwarte zaterdag kan ik overal zonder files doorrijden. Zelfs in Hamburg waar ik normaal altijd stil sta voor of na de Elbe tunnel kan ik gewoon doorrijden. Ik rijd nog een stukje Denemarken in, maar besluit de auto op ongeveer 300 kilometer voor Hirtshals aan de kant te zetten en te gaan slapen.

Het is een warme klammige nacht en ik kan de slaap niet echt vatten. Tot ongeveer 02:00 lig ik tussen slapen en waken. Dan komt er een vrachtwagen aan, nee een helikopter, nee een tank wat het is weet ik niet, maar het maakt een enorm kabaal. Ik kijk uit het raam en zie ongeveer 100 meter een koelvrachtwagen stoppen. Nog lang hoor ik het dieselaggregaat dat de koeling verzorgt stampen, sissen en sputteren. Het duurt nog een hele tijd, maar ergens maakt de slaap zich ten slotte meester van de situatie en neemt mijn volledige bewustheid over.

Zondag 5 augustus,

Ik ben ruim op tijd aanwezig in Hirtshals. Het inchecken gaat voorspoedig. Aan boord slaat de verveling al snel toe. Ik heb het schip al drie keer van voor tot achter over drie verdiepingen heen verkent, heb rondgekeken in de taxfree shop en heb Denemarken langzaam achter de horizon zien verdwijnen.

Het wordt ook wel tijd om een hapje te eten. Dat is als eenling niet zo eenvoudig als je zou denken. Bij het buffet en de omgeving zijn alle tafels bezet, en zodra er een vrij komt wordt de tafel door een meute andere bestormd en weer bezet. Dat wil dus zeggen dat als ik in de rij ga staan voor het buffet, ik geen tafeltje kan vrij houden. Als ik dan mijn eten heb is de kans groot dat ik pas een tafeltje vind als mijn eten allang weer koud is. Ik heb ook weinig zin om op de grond te gaan zitten en besluit om aan boord maar niet te eten. De overtocht duurt maar drie uur dus de situatie is wel te overzien.

Ik heb al bedacht dat ik ga overnachten bij de vuurtoren van Lindesness bij het meest zuidelijke punt van Noorwegen. Op ongeveer twee kilometer van de vuurtoren wordt ik aangehouden door twee mannen met gele hesjes. Ik kan/mag niet verder rijden want de weg staat al helemaal vol met auto’s in verband met een concert. Ik vraag of ik wel te voet verder mag. Dat is geen probleem, en ik mag de auto gewoon langs de kant van de weg parkeren.

In de camper ga ik eerst wat eten en kijk ondertussen naar de passanten die allemaal onderweg zijn naar het concert. Als ik klaar ben met eten neem ik mijn rugzak met foto spullen en besluit me te voegen in de menigte die onderweg is naar het concert. Alles gaat goed, totdat ik vlak bij de vuurtoren wordt staan gehouden door medewerkers van het concert. Het blijkt dat je ook hier in de openlucht een kaartje moet kopen om verder te gaan. Ik mag zelfs niet verder als ik beloof enkel foto’s te maken van de vuurtoren en ik niet zal luisteren naar het concert.
Ook de Noren hebben wat dat betreft geen humor en ik besluit een kaartje te gaan kopen. Wie weet is het concert nog leuk ook. Een jong meisje zit bij de kaartverkoop. Ik maak eerst een praatje met haar, en informeer dan naar de prijs voor een kaartje. Met een calculator rekent ze de prijs in kronen om naar een prijs in Euro’s. € 77,00 zegt ze. Ik schiet in de lach, en vraag of ze het wel goed heeft berekent. Helaas het blijkt te kloppen. Nu vind ik het niet erg te moeten betalen voor een concert, maar € 77,00 voor een concert waar ik eigenlijk niet naar toe wil en waarvan ik de muziek niet ken vind ik toch te gortig.

Victoria, zo heet het meisje heeft wel begrip voor mijn situatie. Ze heeft nog twee kaartjes over die ze weg mag geven. Die waren eigenlijk voor haar ouders, maar die wisten nog niet of ze zouden komen. Het concert is al begonnen en omdat ze er nog niet zijn krijg ik een van de kaartjes. Ik beloof in ruil wat foto’s van het concert te maken en ze door te mailen zodra ik weer thuis ben. Ze vind het een prima deal, en zo sta ik even later voornamelijk foto’s te maken van het concert en vergeet bijna dat er ook nog een vuurtoren op mij staat te wachten.

Het voorprogramma werd verzorgd door Björn Eidsvag, de hoofdact was Vamp. Het voorprogramma wist het publiek al zo goed op te zwepen dat ik bijna weggelopen was toen ze van het podium verdwenen. Met mijn beperkte Noorse woordenschat begreep ik van de presentator dat er nu 10 minuten pauze was, en dat dan de hoofdact zou komen.

Björn Eidsvag

 

Vamp

Rechts op de foto Victoria die mij aan een kaartje hielp.

 

Maandag 6 augustus,

Wat valt er te vertellen. Toen ik wakker werd regende het zachtjes, overdag heeft het gegoten, en nu het buiten donker is sta ik vlak bij Preikestolen en is het droog. Nu maar hopen dat het morgen ook droog is zodat ik aan de wandeling naar deze markante rots kan beginnen.