Gisterenavond zijn we via een track een stukje de Snæfellsjökull opgereden. De bedoeling was om twee watervallen te gaan bekijken, de Snekkjufoss en de Klukkufoss. Bij aankomst vond ik het al te donker, en ook te koud om de wandeling die dag nog te gaan doen.
In de avonduren zie ik in de verte beneden ons de lichten van zowel Ólafsvik, Rif als Hellissandur.
Vandaag dus. De eerste waterval bereiken we al na een wandeling van hooguit 15 minuten. Een spectaculair diepe kloof die ik hier niet zou verwachten slokt de waterval helemaal op. Het is een enorme waterval, maar de ligging maakt het moeilijk er fotografisch iets bijzonders van te maken. Een paar kiekjes dus alvorens we teruglopen.
De tweede waterval had alleen al vanwege zijn naam een voorkeur bij mij. De Klukkufoss. De naam klinkt leuk en voor de oude generatie is er wellicht nog een jeugdherinnering aan de naam verbonden. Met een beetje fantasie dan toch. Watervallen trekken bij mij altijd de aandacht. Ik weet niet waarom, maar als ik er een weet te liggen moet ik hem ook gaan zien, en bij voorkeur aanraken. Enkele watervallen hebben een extra wow factor. De Klukku is er daar een van. Het water stroomt in twee trappen tussen basaltkolommen naar beneden en vloeit vervolgens eveneens tussen liggende basaltkolommen verder. Ook hier is het standpunt voor mij niet ideaal, maar afdalen langs de hoge steile en brokkelige oevers is zonder extra materiaal geen optie. Ik moet me tevreden stellen met het standpunt dat ik van bovenaf heb.
Omdat we dringend een en ander nodig hebben van de supermarkt rijden we naar Ölafsvík om vervolgens opnieuw over Jökulháls naar de zuidkant van Snæfellsnes te rijden. Door laaghangende wolken is er van uitzicht nauwelijks sprake. We blijven maar een paar minuten op de top en beginnen dan weer aan de afdaling.
De Rauðfellsholar is een kloof waar een berg in tweeën is gespleten. Een gewonde meeuw bewaakt de ingang. Zo rustig mogelijk proberen we langs het beest af de kloof in te komen. Het beest trekt dreigend zijn snavel open, en probeert zijn maaginhoud over ons heen te spugen. Hij haalt het gelukkig niet. Om het beest dat duidelijk gewond is niet te angstig te maken geven we hem alle ruimte te ontsnappen. Strompelend rent hij naar de uitgang van de kloof. Vliegen is voor hem duidelijk onmogelijk.
De kloof is prachtig. Groen mos bekleed de wanden, en een klein stroompje met enkele kleine watervallen completeert het plaatje. We zouden graag wat dieper in de kloof zijn gegaan, maar daarvoor zijn we beide of te voorzichtig, of te weinig avontuurlijk. Sommige mensen noemen dat wellicht verstandig. Het is al redelijk moeilijk langs de watervallen omhoog te klimmen, maar uit ervaring weten we dat naar beneden, en dan bedoel ik “veilig” naar beneden een stuk lastiger is. Wellicht dat we hier nog eens terug moeten komen met wat extra materiaal.
Vroeg in de avond komen we aan bij Ytri Tunga. Een mooi stuk strand waar bijna altijd wel enkele zeehonden te vinden zijn. Het strand is al smal, en vanwege het opkomende tij wordt dat alleen maar smaller. Een beetje op letten dus, want die stenen die je zojuist nog kon gebruiken om over te stappen naar de volgende steen staat een paar minuten later al onder water. Het is een kwestie van goed vooruit kijken, naar de zeehonden, en terugkijken naar de “vluchtroute”.
Vanaf een kleine afstand houd ik de zeehonden in de gaten. Wat opvalt is dat steeds wanneer een nieuw groepje mensen aan komt lopen, enkele zeehonden zich uitsloven om de aandacht van deze nieuwkomers te trekken. Vaak zwemmen ze even naar zo’n nieuw groepje toe om ze even te begroeten. De zeehonden zijn duidelijk aan mensen gewend.
We hebben voldoende tijd en blijven bij Ytri Tunga overnachten zodat we morgen bij laag water nogmaals kunnen kijken naar deze mooie dieren.
Terwijl ik me verdiep in het boek: “De vrouw die met vuur speelde” van Stieg Larsson gaat Ans een stukje hardlopen om het laatste stukje energie van deze dag op te maken.