We zetten onze auto stil op een groot parkeerterrein vlak bij de top van de waterval Vøringfossen. We lopen even naar het uitzichtpunt, waarvandaan je wel in de kloof kunt kijken, maar de waterval nog niet ziet. Daarvoor moeten we verder lopen. Dat verder lopen gaan we vandaag echter niet doen. Nee, het is een rustdag. Het enige wat we tot nu toe hebben gedaan, is boodschappen in een klein dorpje en gebruik gemaakt van een keurig onderhouden, gratis openbaar toilet. Ja, het kan wel. Zelfs in een klein dorp kan een openbaar toilet gerealiseerd worden. In Nederland hebben ze liever dat je in je broek kakt dan dat ze zo’n basisfaciliteit verplicht stellen, want poepen en plassen moeten we allemaal, en dat kun je niet altijd nauwkeurig inplannen.
De rust gaat nu in!
En nu staan we op de parkeerplaats. Wat zeg ik, een moderne parkeerplaats. Duidelijk gemarkeerde loopdelen, parkeerplaatsen voor campers, motoren, overige auto’s en bussen. Gericht op de toekomst, staan hier ook een twintigtal elektrische laadpalen.
Er staat een modern toiletgebouw, opgetrokken uit witte steen, veel glas en aluminium. Vooralsnog zijn, op de laadpalen na, alle faciliteiten gratis, maar ik kan me niet voorstellen dat het lang zo zal blijven. Het is nog niet helemaal af, en ik verwacht dat er ook nog parkeerautomaten zullen komen.
Ook ik doe wat ik doe
Vandaag ga ik de camper niet meer verlaten. Behalve voor een toiletbezoek, want eerlijk is eerlijk, een toilet in de camper is een luxe, maar vergeleken met een echt toilet blijft het behelpen.
Mijn rustdag gaat gepaard met een stukje onrust. Ik zit in Noorwegen, en in plaats van dat we van iedere dag iets maken, maak ik er vandaag niets van. Ik staar naar mijn telefoon, blader door een tijdschrift, kijk uit het raam, en vraag me vaak af waarom mensen doen wat ze doen.
Eindelijk weer actie
Het was vannacht rustig op de parkeerplaats. In het donker kon ik een eind verderop een andere camper zien, en zo nu en dan reed er een auto voorbij. Vandaag mogen we weer wat gaan doen.
Onderdeel van de nieuw aangelegde parkeerplaats is een roestvrijstalen wandelconstructie: balustrades, trapjes, uitkijkpunten en bankjes. Het is op zich een nette en moderne constructie, maar ik ben er niet zo’n liefhebber van. Om van de natuur te genieten, moet je in de natuur zijn. Natuurlijk ben ik niet alleen op de wereld, en ik kan me voorstellen dat de waterval nu ook bereikbaar is voor ouderen en mensen die minder goed ter been zijn.
Wij laten de stellage na een korte wandeling achter ons en gaan kijken of we bij de voet van de waterval kunnen komen. Twintig jaar geleden is ons dat ook gelukt, dus we gaan op zoek naar het begin van de wandeling. We vinden het begin van die wandeling tussen twee tunnels, waar we de camper kunnen parkeren en aan onze tocht kunnen beginnen.
Een avontuurlijke wandeling
Twintig jaar geleden stond in ons reisverslag dat het een vermoeiende wandeling was. Vandaag ervaar ik het anders. De wandeling is vooral glad, en een oefening in balans. Vooral het eerste stuk is lastig, maar hoe dichter we bij de waterval komen, hoe makkelijker het pad wordt. Hoewel, “makkelijker” moet je met een korreltje zout nemen, het blijft uitdagend.
De wandeling eindigt bij een hangbrug. De brug is afgesloten omdat hij niet meer veilig is. Twintig jaar geleden zou ik misschien toch de oversteek hebben gemaakt, maar die twintig jaar hebben me waarschijnlijk ouder en wijzer gemaakt. Of angstiger, dat kan ook.
We bekijken de Vøringfossen van iets meer afstand, en eerlijk is eerlijk, ook vanaf hier is de waterval een streling voor het oog. Met sierlijk geweld stort het water van grote hoogte naar beneden, een witte sluier van verwaaide nevel. Vanaf ons standpunt kijken we omhoog en zien ver boven ons mensen op de uitkijkplatformen staan. We vragen ons af of zij ons ook kunnen zien.
De terugweg naar de camper gaat een stuk makkelijker. Klimmen is nu eenmaal makkelijker dan dalen.
Een nieuwe overnachtingsplek
Op zoek naar een plekje voor de nacht rijden we via een klein dorpje een smal weggetje in. De beloofde plekjes in de app brengen ons niet wat ik ervan had verwacht, zacht uitgedrukt. We draaien om, wat makkelijker gezegd is dan gedaan op zo’n smal weggetje, en vinden uiteindelijk een nieuw plekje aan een oude postweg, aan de oevers van een fjord.
