Greby gravfält
De zon schijnt door het dakraam naar binnen. Onder het dekbed is het warm, maar in de camper is het koud. Ik kijk op de thermometer, die een stoere acht graden aangeeft. De kachel mag wel even aan om de ergste kou uit de camper te verdrijven.
Na het ontbijt gaan we de omgeving verkennen. Waar hebben we eigenlijk precies overnacht? Het is een heerlijke, frisse ochtend, perfect voor een korte wandeling. Via een informatiebord komen we erachter dat we hebben overnacht bij het Greby gravfält.
De begraafplaats van Greby ligt prachtig op een met heide begroeide helling. Het is de grootste begraafplaats van Bohuslän, met bijna 200 graven die dicht bij elkaar liggen, soms bijna op elkaar. De graven bestaan uit 68 ronde grafheuvels, 54 langwerpige grafheuvels, en 47 ronde en 12 ovale steenplaatsingen. Ze stammen uit de periode tussen 200 en 600 na Christus.
Onze eigen route
We hebben onze zinnen gezet op de kust bij Ramsvikslandet. Onze navigatie wil ons over de kortste route via de snelweg sturen, maar wij verkiezen de binnenwegen. De rit langs de binnenwegen is prachtig, en keer op keer zie ik huisjes waarvan ik denk: “hier zou ik wel willen wonen”. Lekker afgelegen, ver weg van de drukte en hectiek van thuis.
Nationaal park Ramsvikslandet
We rijden het nationaal park Ramsvikslandet binnen en parkeren de camper. We maken ons klaar voor de wandeling en beginnen vol goede moed te lopen. We zijn nog maar een paar honderd meter van de camper wanneer het zachtjes begint te regenen. Even twijfelen we nog, maar we besluiten dan toch om te draaien. Terwijl Ans zich omkleedt om te gaan hardlopen, nestel ik me lekker op de bank. Even het nieuws lezen, Facebook bekijken, en een spelletje spelen.
Ans is nog geen vijf minuten weg wanneer het stopt met zachtjes regenen. In plaats daarvan begint het te gieten. Het water klettert op het dak, en ik kijk naar buiten om te zien of Ans al terugkeert. Maar Ans komt niet terug. Dat had ik eigenlijk wel verwacht, want met hardlopen laat Ans zich niet de wet voorschrijven door een beetje regen. Ze bikkelt gewoon door.
Huishoudelijke taken horen er ook bij
Ik kijk naar de vloer van de camper en denk dat het wel eens tijd is om wat schoon te maken. Dan ook maar meteen de afwas doen, en als ik toch bezig ben, mag het toilet ook wel worden gepoetst. En als ik eenmaal aan het schoonmaken ben, weet ik niet van ophouden. De schoenen kunnen ook wel een beurt gebruiken.
Wandelen naar de kust
Ik ben net klaar wanneer de zon doorbreekt en Ans weer terug is. We maken alles weer in orde voor een nieuwe wandelpoging. Het waait hard en fris, maar daar zijn we dan ook op gekleed. Al snel komen we aan bij een mooie rotskust, en volgt de eerste van mijn vele fotostops op deze route. Ik moet eerlijk bekennen dat al die fotostops aan het begin van de route liggen. Hoewel ik ook geniet van de rest van de wandeling, blijft de camera in de rugzak.
De motieven liggen op dit stuk strand voor het oprapen, en als het niet zo hard en koud had gewaaid, had ik er waarschijnlijk nog wel langer kunnen rondlopen. De kleuren van de rotsen, de mooie golfslag tegen de kust, en de poeltjes met prachtige groene algengroei zijn voldoende om een fotograaf zich hier geen moment te laten vervelen.
We vervolgen de route
De rest van de route loopt voornamelijk over rotsen, afgewisseld met stukjes gras en zandpaden. Waar we eerst voorzichtig moesten kijken waar en hoe we onze voeten neerzetten om te voorkomen dat we ons zouden bezeren, wordt het steeds belangrijker om tussen de koeienflatsen te manoeuvreren. Eén misstap, en je bent de rest van de dag bezig met een stokje de stront tussen het profiel van je wandelschoenen weg te krabben. De koeien hebben hier schijt aan.
We komen met redelijk schoon profiel terug bij de camper. Niets wat een handveger niet aankan. En als bonus, voor mij dan: dit is de eerste wandeling waarbij ik de wandelstokken niet nodig had, en ik nauwelijks pijn aan mijn voet heb gehad.