Preikestolen en verder

Dinsdag 7 augustus,

Hoewel het weer weinig goeds beloofd wil ik vandaag toch de wandeling maken naar de Preikestolen, een markante rotspunt waarvandaan je met mooi weer een prachtig uitzicht kunt genieten. Beneden bij de parkeerplaats is de temperatuur nog redelijk te noemen, maar een blik omhoog in de bergen beloofd weinig goeds. Ik twijfel dan ook over welke kleding ik het beste kan aandoen en meenemen. Ik heb al genoeg te sjouwen aan mijn foto apparatuur.

De wandeling begint al meteen erg stijl. Al na tien minuten hangt mijn tong op mijn schoenen. Ik dacht een redelijke conditie te hebben, maar misschien wil ik wel te snel. Tot nu toe heb ik dan ook alleen maar mensen ingehaald. Ik besluit mijn tempo iets naar beneden bij te stellen waardoor ik het meteen al een stuk makkelijker krijg.

Het pad gaat voornamelijk over grote stenen, en ondanks dat ze kletsnat zijn heb ik met mijn schoenen goede grip en stap ik eenvoudig naar boven. Voor mij en om me heen zie ik mensen glijden, schuiven en vloeken. Maar de een loopt op gympen, de ander op canvas schoentjes en eentje loopt zelfs op van die open plastic slippers. Een stap langs het pad en ik zak tot mijn enkels in de modder. Een bof dat ik net nieuwe wandelschoenen heb die nog af fabriek waterafstotend zijn gemaakt zodat zelfs de modder er meteen weer afloopt. Maar dat ik bij iedere stap moet uitkijken lijkt duidelijk.

Op plekken waar de grond sompig is zijn houten vlonders geplaatst zodat het nooit echt lastig wordt en het voor iedereen met een goede conditie, die goed ter been is en deugdelijk schoeisel heeft aangetrokken is te doen. Halverwege moet ik wel al mijn eerste kledingwissel maken. Mijn T-shirt is kletsnat van het zweet, net zo als mijn Hyvent jas. Die jas trek ik even binnenstebuiten zodat hij wat kan drogen.

Mijn jas wordt weer snel mijn kameraad zodra ik op een open vlakte kom waar de koude wind vrij spel heeft. De temperatuur is meteen weer een stuk minder aangenaam.

Na twee uur stevig doorstappen sta ik plots op de Preikestolen. Ik neem tenminste aan dat ik daarop sta. De mist ontneemt al het zicht, maar de grote mensenmassa die hier bijeen is maakt het duidelijk dat het hier om de bekende rots moet gaan.

Ik probeer zoveel mogelijk uit de wind te staan om mijn lichaamswarmte enigszins op pijl te houden, maar dat valt niet mee. Ruim een uur en een kwartier wachten werpt wel zijn vruchten af, al zijn die maar zeer klein. Vaag herken ik de overkant van de fjord en zie ik een deel van het water dat 600 meter onder me ligt. Ik vind het wel genoeg en begin aan de terugweg.

Wat me ook duidelijk wordt boven op de Preikestolen is dat een nieuwe generatie van fotografen begint op te staan. Ik vind fotograferen met een telefoon al lastig, maar hier komt bij een wandelaar de I-Pad uit de rugzak waarmee de ene na de andere foto wordt geschoten. Ik vind het er tamelijk idioot uitzien, maar wellicht dat dat te maken heeft met de generatie kloof. Bovendien, één jongen met een I-Pad is nog te overzien. Die mening moet ik al snel herzien als nog geen 100 meter verderop iemand zijn vriendin met zijn I-Pad vastlegt terwijl ze een stukje in de lucht springt en haar arme wijd uitspreid om op die manier enorme vreugde uit te stralen. Ach, in de fotografie oudheid was het 8×5 inch het hoogst haalbare om mee te werken dus…

De markante rots tekent in de mist wel mooi af. Ik schiet nog een plaatje en wandel in ook weer twee uur terug naar de parkeerplaats.

Woensdag 8 augustus,

Het is al bijna half negen als mijn ogen open gaan. De nacht is weer voorbij. Een nieuwe dag van voornamelijk autorijden ligt voor de boeg. Vandaar dat ik niet zo enthousiast uit mijn bed kom. Maar veel is er niet nodig om mij gelukkig te maken. Het zonnetje kwam regelmatig door de wolken kijken, ik heb meer dan 25 tunnels op de route gehad, mocht twee keer een oversteek maken met een boot en vond onderweg nog een mooie waterval, een erg oude auto, een haveloze watermolen en een leuk plekje om mijn volgende nacht door te brengen.

 

Donderdag 9 augustus,

De zon is nog steeds te verlegen om zich te laten zien. Dat ondanks dat het weer beter zou moeten worden. Van het thuisfront heb ik vernomen dat het aan de kust ter hoogte van Alesund een stuk beter gaat worden met een heuse zon. Dat is mijn richting, dus ik zet de auto die kant in en begin aan de lange rit.

Het aan mij voorbij trekkende landschap is erg mooi, maar door het grijze weer fotografisch niet erg interresant. Ik richt me er op om vanavond bij de Kannensteinen te staan in de hoop op een rood kleurende lucht.

In Noorwegen heb je er weinig aan om je te haasten. Net als je het idee hebt flink opgeschoten te zijn en het tempo er lekker in zit blijkt het dat je net de boot hebt gemist en je een half uur moet wachten op de volgende. Ik ken het vaarschema niet uit mijn hoofd dus rijd ik maar op mijn gemak en laat het wel gebeuren zoals het gebeurt.

Zowel het varen als het rijden door tunnels wordt langzaam aan routine. Tunnels van 1000 meters zijn al geen tunnels meer. De echte jongens zijn 6 kilometer en langer. Je gaat je dan stervens vervelen, en wat doe je dan als de camera naast je op de stoel licht:

En hoe verder ik richting kust kom, hoe meer ik me realiseer dat je ook in Noorwegen van weersvoorspellingen niet op aan kunt. De lucht wordt donkerder, dreigender en laat steeds meer water vallen.

Tegen de avond ben ik bij de Kannensteinen bij het meest saaie licht wat je als fotograaf maar kunt hebben. Ik geef het niet meteen op en besluit ter plaatse mijn maaltje maar te koken in de hoop dat na het eten de lucht interessanter wordt. Dat is niet het geval en dus pak ik de afwas er ook nog maar even bij. Na ook nog een kop koffie besluit ik dat ik met het licht wat ik nu heb er maar het beste van moet maken om dan weer verder te trekken. Je mag ter plekke toch niet kamperen en ik wil hier ook geen dagen blijven staan. Daarvoor is er in Noorwegen te veel wat ik ook nog wel zien en is de tijd natuurlijk beperkt.

Enkele foto’s van de Kannensteinen:

Daarna rijd ik nog enkele kilometers door om bij een klein beekje de camper aan de kant te zetten en te gaan genieten van mijn nachtrust.