Menu Sluiten

Ontwaken in onze miniwereld

We worden wakker in een hele kleine wereld, een miniwereld. Onze wereld is afgebakend door dikke mist, en binnen die wereld is er slechts plek voor twee: wij. Ik kijk op mijn horloge en zie dat de zon snel onze wereld zal binnenschijnen. 

De visioenen van de zon die zichzelf door de mist zal weten te graven, maken dat ik naar buiten wil. Mijn camera heb ik al snel paraat, en niet veel later staan we buiten, wachtend op de zon.

Herfst in Zweden, wachtend op de zon

De mist is hardnekkig

Ik geef het op. De mist is te hardnekkig. We laten ons verleiden om eerst te ontbijten. De camera ligt klaar, want ik ben alert op elke verandering in het licht. Ik moet goed blijven kijken, want ik heb geen idee wat oost of west is, dus waar de zon zich zal laten zien, blijft een mysterie. 

Ik heb zeeën van tijd. Het duurt nog tot lang na het ontbijt voordat ik een glimp van de zon opvang. Het is een waterig zonnetje. De mooie zonnestralen waarop ik had gehoopt, blijven uit. Af en toe zien we een ronde bol door de mist opdoemen, maar daar blijft het bij. Ondanks het uitblijven van de stralen, zorgen de mist over het water en de vage silhouetten van de bomen voor een mysterieuze sfeer.

Een mistig meer in Zweden. De zon breekt een beetje door

Van de bomen blijft weinig zichtbaar in de dikke mist

 

Naar de Ramhultafallet

Nog voordat de mist is opgetrokken, vertrekken we naar de waterval met de mooie naam Ramhultafallet. Rijdend in de camper genieten we van de langzaam optrekkende mist, die speelt met de kruinen van de geel en roodgekleurde herfstbossen. Wanneer we parkeren bij het begin van de wandeling, begint het te regenen. Eerst zachtjes, maar dan steeds harder. We benutten de regentijd om aan de foto’s te werken, wat te lezen, koffiedrinken en de dingen te doen die je doet als het te nat is om te wandelen. 

De regen houdt lang aan en pas later in de middag kunnen we aan onze wandeling beginnen. “Wandeling” is een beetje overdreven, want de waterval ligt op nog geen 500 meter van onze parkeerplaats. We hadden gepland om de waterval te combineren met een boswandeling, maar beseffen dat, door de vroeg invallende duisternis, dat geen realistische optie is.

De Ramhultafallet in Zweden

Balanceren tussen de natte rotsen bij Ramhultafallet

Ik neem rustig de tijd om de waterval te fotograferen. Het is lastig om te balanceren op de gladde stenen die voor de waterval in de rivier liggen. Als ik eenmaal in positie sta, is het nog een hele opgave om de camera en het statief goed op te stellen, maar dan kan ik beginnen om de waterval op mijn manier vast te leggen. 

Zodra ik tevreden ben, dat wil zeggen zodra ik besef dat er onder de huidige omstandigheden niet meer uit deze locatie te halen is, volgen we een ander bospad dat ons naar de top van de waterval brengt. Het is een mooi, typisch Zweeds bos, met veel berken, lijsterbessen en naaldbomen. Het is genieten, ook van deze korte wandeling, al levert het fotografisch verder niets op. Het bos is prachtig en doet je beseffen dat er in Nederland geen echt bos meer bestaat.

Een stille overnachting

We vinden weer een perfecte overnachtingsplaats aan de rand van een meer. Tot vlak na zonsondergang is het er nog druk met joggers, wandelaars en mensen die hun honden uitlaten. Daarna wordt het stil, heel stil.

Stilte die niet zo stil is, en terug in de bewoonde wereld

De stille nacht was toch niet zo stil als we dachten. De volle maan kwam net boven de bomen uit, toen een flink aantal eenden en ganzen zich begon voor te bereiden op de nacht. Eenden en ganzen slapen ’s nachts niet. Ze beginnen gezellig met elkaar te keuvelen op het water, wat het geluid ver draagt. En als ze praten, moet iedereen het horen. Ze praten niet alleen met elkaar, maar ook met het gevogelte aan de andere kant van het meer. Ik had het niet verwacht, maar de oordopjes moesten in.

Naar Danska Fallet

Ook deze ochtend begint met mist. Niet zo dik als de vorige keer, maar subtiel zwevend over het water en tussen de bomen. We rijden naar de Danska Fallet, een mooi bosgebied met een bijzonder mooie waterval.

Bij het parkeren krijg ik voor het eerst deze reis een gevoel van onveiligheid. Een waarschuwingsbord toont het stereotype van een inbreker die een raam inslaat, met daaronder de tekst: “Maak zelf je auto leeg.” We zijn weer ergens de grens overgestoken met onze “beschaving.” Het is de eerste keer dat ik de TomTom van het raam haal en ergens onderleg.

We laten ons niet ontmoedigen

We beginnen de wandeling met een vervelend gevoel, maar dat zakt snel weg. De waterval ligt vrij snel op de route en is vandaag bijzonder. Niet alleen wit of grauwig water, maar ook stukken die bijna roestbruin lijken. Over een brede, steile wand stroomt het water naar beneden en zorgt aan de voet van de waterval voor een mooie schuimlaag. Het is een lastige weg naar de voet van de waterval, maar meer dan de moeite waard. 

De afdaling loont zich. Vanaf hier hebben we een prachtig zicht op de watermassa en de omliggende herfstkleuren.

Veel tussenstops tijdens de wandeling bij Danska Fallet

Steeds als we een paar meter hebben gelopen, laat ik me verleiden tot het maken van een paar foto’s. We hebben voldoende tijd uitgetrokken voor deze wandeling, want ondanks dat je de route in anderhalf tot twee uur kunt doen, weten wij uit ervaring dat we hier waarschijnlijk de hele dag zullen doorbrengen. Het is een afwisselende route: een waterval, verschillende typen bos, paddenstoelen. Het nodigt steeds uit om even te stoppen en goed te kijken.

We komen, met een kleine omweg, aan de andere kant van de Danska Fallet, maar die is vanaf hier niet te zien. Het enige wat we van de waterval zien, is de stroming met de vele schuimbubbels die snel aan ons voorbijdrijven. Het is weer een mooi plekje voor een korte pauze, al vullen we die allebei anders in. Voor Ans is het vaak een moment om lekker te lezen, terwijl ik weer met mijn camera rondsjouw en probeer het landschap in rechthoekige kaders te vangen. Als ik even niet oplet, legt Ans mijn acties met haar camera vast, wat vaak resulteert in mooie “making-ofs.”

 

Het laatste zonlicht

We zijn bijna aan het eind van de wandeling, zoals ik bijna aan het eind van mijn latijn ben, wanneer de zon zich nog even een weg tussen de bomen baant. We beginnen beiden te zoeken naar leuke motiefjes om vast te leggen, nu het zonlicht zo zijn best doet.

 

Tevreden met onze oogst keren we terug naar onze camper, die nog steeds zonder braaksporen op zijn plek staat, en met de TomTom daar waar ik hem had gelaten. 

Om niet te hoeven zoeken naar een plekje voor onze overnachting, keren we terug naar ons plekje van afgelopen nacht. We waren de ganzen en eenden even vergeten.

4 reacties

  1. Anja Vulders

    Whauw wederom prachtig plaatjes en n verhaal,waarvan je meegezogen wordt in jullie reis. T is net of je n prachtig boek zit te lezen. Waanzinnig. Dank je wel wederom

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *