Woensdag 22 augustus,
Het weer lijkt aan de beterende hand. Voor ons voldoende reden om opnieuw naar Nusfjord te rijden.
Het dorpje staat bekend als zijnde het best bewaarde authentieke vissersdorpje van de Lofoten. De meeste vissershuisjes zijn tegenwoordig vakantiehuisjes voor toeristen. Het lijkt me op zich geen straf hier een paar dagen te mogen verblijven.
Vooral uit het winkeltje dat tevens receptie is straalt nog de sfeer van vroeger. Blikvangers zijn wat mij betreft een erg oude en overdadig versierde kassa en een oude brandkast. De wanden worden gesierd door oud (lijkende) emaillen reclame borden.
We snuffelen wat rond en beginnen dan met de wandeling. We staan even voor een dilemma. Wij willen graag aan de wandeling beginnen maar weten niet goed hoe. Aan het begin van de wandeling staat een klein bordje. Op het bordje staat duidelijk aangegeven: “Verkeerde manier”. We weten nog niet wat we fout doen, en besluiten ons meer te richten op de Engelse tekst die daarboven staat: “Wrong way”. Ik weet niet wat ze hier hebben betaald voor de vertaling, maar het is in ieder geval teveel.
De route is redelijk goed aangegeven al zijn van de paaltjes met richting aanwijzers vaak alleen nog maar de paaltjes en enkele verroeste spijkers aanwezig zodat we vaak van paaltje naar paaltje lopen. Hoewel de wandeling door een mooie omgeving gaat en we hier al vaker hebben gelopen zijn we de weg kwijt. Dat wil niet zeggen verdwaald, maar in onze herinnering was het een stuk vlakker en liepen we dichter langs de kust. Wellicht dat de afgelopen 14 jaar de herinneringen zijn verbeterd en onze conditie is verslechterd.
Het weer is inmiddels weer omgeslagen. Donkere wolken pakken zich tegen de bergen samen en proberen ons in te halen. Gelukkig houden ze hun vochtige lading vast en komen we na ongeveer 2 uur lopen, klauteren, glijden en genieten van de mooie uitzichten aan bij Nesland. We nemen zoveel mogelijk dezelfde route terug en komen na nog eens 2 uur weer aan in Nusfjord, want uiteindelijk is iedere wandeling slechts een omweg naar huis.
We rijden terug naar Flakstad waar de lucht weer een stuk interessanter geworden is zodat ik en mijn camera zich uitstekend vermaken op het strand, terwijl Ans voornamelijk geniet van de zon die langzaam aan de horizon verdwijnt en als afscheid de wolken mooi rood kleurt.
Nogmaals, vroeg in de avond sjok ik over het strand en hoewel het maar een klein stukje strand is vind ik mede door het verschil in eb en vloed, het verschil in bewolkt gedeeltelijk bewolkt en vrijwel onbewolkt steeds nieuwe inspiratie om mijn camera op los te laten.
Vrijdag 24 augustus,
Het hoort er ondertussen een beetje bij. We worden wakker van het tikken van de regen op het dak van onze camper. De highlights van de Lofoten hebben we inmiddels gezien, dus het wordt dan ook de hoogste tijd om de Lofoten weer te verlaten.
Om 15:00 vertrekt vanuit Moskenes de boot naar Bodo.
Ik werk nog even mijn Blog bij terwijl Ans buiten al hardlopend haar overtollige energie probeert kwijt te raken. Omdat we niet willen wachten op een latere boot zorgen we ervoor om ruim 2 uur voor vertrek bij de haven te zijn. De rij wachtende is dan al vrij lang dus veel later hadden we niet moeten komen.
Klokslag 15:00 vaart de boot de haven weer uit. De zee is ruw, het regent en het waait hard. In de beschutting van de vele kleine eilandjes gaat het eerste stuk nog redelijk. Eenmaal op open zee verteld mijn lijf het schommelen van de boot niet te kunnen waarderen. Ik spreek mijn lijf bemoedigend toe, maar als mijn lijf te kennen geeft dat het beter is om snel naar het toilet te gaan besluit ik naar mijn lijf te luisteren. In het begin volstaat het nog om in een normale manier gebruik te maken van het toilet, maar na enkele ongecontroleerde bewegingen van de boot dwingt mijn lijf me op mijn knieën. Geknield voor de toiletpot zie ik mijn koffie vermengd met wat ik die dag heb gegeten aan de verkeerde kant mijn lichaam verlaten. De lucht waarmee dit gepaard gaat inspireert enkele malen tot herhaling. Dit gaat zo door totdat ik zeker weet dat het eten van deze dag en de laatste restantjes van gisteren op een ongebruikelijke manier in het toilet zijn beland. Mijn lijf vind dit niet leuk en reageert door te trillen, te gloeien en te zweten. Als ik ongeveer 20 minuten later het toilet weer durf te verlaten zorg ik ervoor dat ik zo snel mogelijk de weg naar buiten vind. De frisse lucht vermengd met de diesel uitstoot van de scheepsmotoren doet mij goed, en al snel weet mijn lichaam te melden dat er wellicht nog een bezoekje aan het toilet aan zit te komen. Sinds de laatste aanvaring met mijn lijf luister ik goed naar hem en spoed me naar de toiletten. De zee is echt ruig, en de geluiden die ik hoor uit het toilet naast de mijne zijn gelukkig geen echo’s maar is de klaagzang van iemand anders lijf met soortgelijke problemen.
Even plotseling als de boot begon te slingeren liggen we weer rustig in het water. Ik weet de weg naar het tafeltje waar ik Ans straks achter liet weer te vinden. Ans heeft deze keer de tocht zonder noemenswaardige incidenten weten te doorstaan.
Een blik naar buiten leert mij dat we varen in de beschutting van een eilandengroep. Hoewel mijn lijf de rest van de avond blijft zeuren en klagen dat hij deze ervaring niet nogmaals mee wil maken zakt snel het misselijke gevoel tot handelbare proporties en kunnen we nog een heel stuk tot rijden en zetten we de auto stil bij de Saltstraumen waar het te hard regent om van te genieten.
Morgen zien we wel weer verder.
Tijdens onze laatste strandwandeling op de Lofoten