Noorwegen 2024

Gaan we, of… 

Het was lange tijd de vraag of onze reis wel doorgang zou vinden. Eerst was er een tekenbeet die zorgde voor een flinke infectie. De antibiotica die ik hiervoor moest slikken, leken mijn conditie flink te ondermijnen, en toen de kuur ten einde was, bleef de vermoeidheid over. 
Een pijntje hier en een pijntje daar; gelukkig had de digitale dokter een diagnose: galsteen. Toch maar even mijn huisarts gebeld, die tot een andere conclusie kwam: gordelroos. 
Nu had ik natuurlijk al wel eens van gordelroos gehoord, maar ik beschouwde het als een ouderdomskwaal, niet beseffend dat ik zelf al in die categorie was beland. Vermoeidheid, concentratiestoornissen en soms hevige pijn. Nee, onze reis naar Noorwegen was nog helemaal niet zo zeker. 

Een paar dagen voor vertrek leek mijn fysieke gestel een beetje te herstellen. Als men me de dag ervoor had gevraagd hoe het met me ging, zou ik tussen de 40 en 50% hebben geantwoord. En nu durfde ik ineens de sprong te maken naar 70%. Vol vertrouwen begonnen we de camper reisklaar te maken. Het was een vermoeiende exercitie, maar er zat schot in de zaak.

Het vertrek

We gaan voor een rustige reis. Geen gekke dingen doen en alles op het gemak. Het laden van de laatste spullen gaat tergend traag. Het is lunchtijd wanneer we besluiten te willen vertrekken, maar dan na de lunch. 

Rond 12:00 uur, ja, de lunch was redelijk vroeg, draai ik de contactsleutel van de camper om. Een ronkend geluid, een pluim grijze rook, en de tocht kan beginnen. We zijn al bijna 500 meter van huis als we bedenken dat we nog niet alles uit de koelkast hebben ingeladen. We draaien nog maar een keer om. En dan vertrekken we echt.

De eerste horde

De grenscontroles bij de Duitse grens vallen mee. We rijden wat trager de grens over, maar worden niet aangehouden. De volgende horde valt eigenlijk ook wel mee. Hamburg is niet echt de tweede horde, want onderweg zijn er verschillende wegwerkzaamheden die de snelheid uit de lange stoet auto’s halen. “Wir machen das für Sie” staat er steeds op de borden. De borden die ik wel kan dromen, en die geen enkele keer hebben ontbroken op onze route richting het hoge noorden sinds 1995. De horde Hamburg is deze keer bijna een plezier om te nemen. We staan nergens stil.

Denemarken

We doen het rustig aan deze reis, en Denemarken vinden we ver genoeg voor de eerste dag. We vinden een fijne plek voor de nacht, ver genoeg van de snelweg om te genieten van een nacht zoals een nacht bedoeld is: donker en stil.

Naar Zweden

We zijn nog niet lang aan het rijden als de regen met bakken uit de hemel komt. De ruitenwissers doen hun best, maar krijgen de klus niet geklaard. Het tempo van al het verkeer past zich aan ons vakantietempo aan: rustig. 
Halverwege de Øresundbrug ruilen we Denemarken in voor Zweden. Een geplande stop bij de Øresundbrug laten we voor wat het is. De weersomstandigheden zijn niet fantastisch, en ik heb al vaker met “niet fantastisch” weer de Øresundbrug gefotografeerd. Wie weet op de terugweg.

We overnachten bij een klein meer, waar bootjes, helemaal volgeregend, verveeld op het droge liggen. Het is al snel donker, en mensen van onze leeftijd vinden het ook niet zo erg om vroeg onder de wol, in dit geval een dekbed, te gaan. Autorijden eist zijn tol, en al snel vallen de ogen dicht.