Onderweg naar de Westfjorden besluit ik eerst even af te draaien bij Akranes. Ik ben daar nog nooit geweest, en ik vind het wel prettig om even de benen te kunnen strekken.
Volgens mijn gegevens ligt hier een geocache vlak bij een vuurtoren. Dat wordt dus eerst even zoeken. Bij de vuurtoren is een zeewering van grote ongelijke rotsen opgebouwd. Volgens mijn gegevens zou hier de cache ergens moeten liggen. Tussen de rotsen ligt zoveel rotzooi dat het bijna niet te bepalen is wat eventueel de cache is of aangewaaid afval. Ik pak de papieren erbij en lees de bijgevoegde hint. “Between a rock and a hardplace”. Hier kan ik even niets mee, want het zijn allemaal rotsen.
Ik loop eerst maar een keer naar de oude vuurtoren. Een gebouw uit 1918 dat duidelijk door de tand des tijds is aangetast. De vuurtoren is ook niet meer in gebruik, daarvoor in plaats staat op een kleine afstand een nieuw exemplaar. Het is verrassend dat de deur van de oude vuurtoren niet voorzien is van een slot zodat ik een paar minuutjes later van boven af kan genieten van het uitzicht. Even waan ik mezelf vuurtorenwachter.
Op de weg terug naar de camper schiet me plotseling te binnen wat wordt bedoelt met “Between a rock and a hardplace”. En ik kan hier natuurlijk niet vertellen wat, want dat is onderdeel van het spel. Maar nu loop ik rechtstreeks naar de goede plaats en kan mijn naam bijschrijven in het logboek.
Om 15:00 heb ik een belangrijke afspraak vlakbij Borgarnes. Ook hierover kan ik niet veel vertellen, maar ik wordt hartelijk ontvangen in het buitenhuis van Johann en zijn vrouw. De rest van de middag wordt doorgebracht met een gezellig en informeel gesprek. Johann is enthousiast fotograaf, en laat een en ander van zijn werk zien. Een mooie verzameling IJslandse platen waarvoor je waarschijnlijk IJslander moet zijn om onder de juiste omstandigheden op de juiste plek aanwezig te zijn.
Het kleine zwerfkatje van amper 6 weken oud dat het huis onderzoekt trekt natuurlijk ook veel aandacht. Als hij begint te miauwen wordt hij met een spuitje en wat melk door Johanns vrouw gevoerd. Het diertje “Noï” is hier als weeskatje terechtgekomen. Zoals alle jonge katjes is ook deze zeer aandoenlijk, en door de hoge knuffelfactor die deze beestjes hebben zou je zo’n beestje meteen mee willen nemen.
Ik maak met Johann nog een vervolgafspraak, en rijd dan verder naar het noorden.
Ik maak een tussenstop bij de Hraunfossar en de Barnafoss, maar het regent, en het licht is niet geweldig. Het is wel een goede plek voor een overnachting, en wellicht brengt de morgen ander en mooier licht..
Super!!!