Donderdag 16 augustus,
Het updaten van een blog en het vastleggen van wat je de hele dag doet valt niet altijd mee. Ten eerste is het op de Lofoten overdag veel te mooi om de laptop op te starten, ten tweede zit ik in de eindfase van mijn boek over Nova Zembla van de schrijver Raymer Unwin. In tegenstelling tot het beeld wat ik van Barentz en Heemskerk uit Reinout Oerlemans film over Nova Zembla kreeg hebben de mannen uit het boek wel enorm afgezien en getuigd het van een enorme dosis moed en doorzettingsvermogen wat die mannen hebben moeten doorstaan.
Maar goed, terug naar het heden…
Tot nu toe was de noordzijde van de Lofoten in dichte mist gehuld en brachten we veel tijd door aan de zuidzijde. Vandaag maken we wederom de oversteek naar de noordzijde om daar een wandeling te gaan maken. Het weer ziet er veelbelovend uit en vol goede moed nemen we de afslag bij het plaatsje Brenna. Hoe dichter we Brenna naderen, hoe dichter de mist onze camper omsluit.
Ik zie het niet zitten om in dichte mist van start te gaan. Wandelen is leuk, maar dan wel onder de juiste omstandigheden. We geven het idee niet meteen op en besluiten om onder het genot van een kopje koffie en een boek even af te wachten of de zon het weet te winnen van de mist.
De mist wordt alleen hardnekkiger, en de plek waar we staan is ook niet direct uitnodigend om te verblijven. We geven het op en gaan weer op zoek naar het mooie weer. Zo snel als we in de mist verdwenen komen we er ook weer uit tevoorschijn.
Middels een brug, de Gimsöyastraumbrua verplaatsen we ons naar een ander eiland van de Lofoten. Aan de overkant van de brug in een stralend zonnetje maak ik een paar plaatjes van deze brug die wordt omschreven als een meesterwerk met een lengte van 840 meter.
Daarna houden we het snel voor gezien. We vinden een bijzonder mooi plekje aan een kleine inham en terwijl ik Nova Zembla verder uitlees springt Ans in haar jogging schoenen.
Vroeg in de avond wil ik beginnen met het schrijven van een nieuw deel van het blog. Maar voor ik daar aan begin controleer ik eerst de sensor van mijn camera op stof. Enkele kleine stofdeeltjes zijn in de camera binnen gedrongen en ik besluit gewapend met mijn blaasbalg de stofdeeltjes weg te blazen. Een routine klus die ik al zo vaak heb uitgevoerd dat ik het bijna geblinddoekt zou kunnen. Maar goed, dat je het kunt wil natuurlijk niet zeggen dat je het ook doet. Bij f45 maak ik een tweede opname om te kijken of de stofjes weg zijn. Niet dus. Het wordt tijd voor de iets grovere werkwijze. De borstel van Dust Patrol heeft me nog nooit in de steek gelaten. Routineus veeg ik over de sensor, blaas nog een keer na en maak een nieuwe testopname. [Hele grote vloek] Het was geen stofje, maar waarschijnlijk een oliespatje. Dat schijnt bij Nikon wel vaker voor te komen. Van links naar rechts over de sensor zit een grote veeg. Daar is geen foto meer mee te maken. De schoonmaak middelen die hiervoor nodig zijn heb ik wel, maar die liggen ongeveer 2600 kilometer verder naar het zuiden want die had ik vast niet nodig. Vertwijfeld kijk ik naar het beeldscherm. Mijn camera is op dit moment verworden tot een stuk nutteloos ballast in het beste geval een presse papier. Gewapend met een zaklamp bekijk ik de sensor. De veeg is zelfs met het blote oog zichtbaar.
Met behulp van bloed, zweet tranen en een speciaal lens reinigingsdoekje alsmede een paar wattenstaafjes weet ik de schade nog enigszins te beperken. Vanaf nu wordt het kleinste bruikbare diafragma f11. Met die opening is er zo op het eerste gezicht geen grote schade in het beeld. Morgen maar op zoek naar een foto zaak of Nikon Service Centre. Maar ja… We zitten op de Lofoten…
Vrijdag 17 augustus,
Nog enigszins teleurgesteld vanwege de perikelen met mijn camera rijden we weer verder. We willen een wandeling gaan maken bij Strandslett. Het wordt een wandeling naar de top van een berg, maar als wij aankomen is het al meteen duidelijk dat in verband met laaghangende bewolking deze wandeling geen zin heeft. De top van de berg is niet zichtbaar maar verschuilt zich in een grijze massa. Als alternatief rijden we naar het plaatsje Stamsund.
De wandeling die we hier willen gaan doen is slecht of niet aangegeven. We kunnen het begin punt niet vinden. Wel vinden we een route die ons naar de Steintinden zal brengen. Wandelen is wandelen, dus al snel maken we hoogtemeters. De beloning volgt al snel in de vorm van een mooi uitzicht onder een stralende zon.
We rijden even door Lekness en gaan hier op zoek naar een fotospeciaalzaak. Het is een van de grotere plaatsen van de Lofoten dus ik schat mijn kansen op de aanwezigheid van een fotozaak hoog in. De kans dat deze zaak dan ook nog de spullen heeft om mijn camera sensor schoon te krijgen acht ik al een stuk kleiner. Dat alle winkels in dit dorp al om 17:00 sluiten terwijl wij om 17:15 het dorp inrijden had ik niet ingeschat. We rijden een stuk verder door en overnachten op een plekje met uitzicht op de baai Nappstraumen.
Zaterdag 18 augustus,
Veel, heel veel grijs en geen spatje blauw. Vandaag begint bewolkt. We rijden terug naar Lekness. We hebben nog wat boodschappen nodig, en ik hoop dat de plaatselijke fotograaf een schoonmaak set voor mijn camera op voorraad heeft liggen. Helaas is dat niet het geval. Het schoonmaken van camera’s besteden ze zelf uit aan een andere firma. Die zit op ongeveer 1500 kilometer verder naar het zuiden. Ik heb er mezelf al een beetje bij neergelegd dat het deze reis niet meer gaat lukken de sensor echt schoon te krijgen.
Even later laten we Lekness achter ons en zetten koers naar Haukland. Het gele strand van Haukland is in 2005 uitgeroepen tot het mooiste strand van Europa. Dat willen we natuurlijk zelf even controleren.
Het strand en de omgeving verdienen zeker een schoonheidsprijs. Het water is natuurlijk geen zwemwater of het moet zijn dat je geen moeite hebt om in water van om en nabij de 15 graden te gaan zwemmen. Ik in ieder geval niet. We houden een korte wandeling langs het strand en besluiten onze parkeerplek als camping voor de nacht te gebruiken.
Terwijl ik vroeg in de avond bij ondergaande zon met camera en statief het strand onveilig maak, werkt Ans al hardlopend aan haar conditie.
zondag 19 augustus,
Ook al is Haukland mooi, we gaan toch weer verder. We gaan naar Eggum. Als we aankomen zien we wat bekende plekjes. Jaren geleden moeten we hier al eens geweest zijn. In een van onze boeken staat een wandeling vermeld van ongeveer 2,5 uur. Een mooi stukje voor ons om even de benen te strekken. De eerste paar honderd meter van de wandeling gaan voortvarend. Zodra we door een poort gaat wordt het iets anders. Het is hier de kunst om je voeten te plaatsen tussen de vele schapenpoep. Schapen poepen blijkbaar veel en dan bij voorkeur op het pad. Een sculptuur waar geen pad naar toe loopt lijkt ook een favoriet schapen toilet te zijn.
Manoeuvrerend tussen poep en grote stenen komen we langs veel idyllische plekjes. Meertjes geflankeerd door veenpluis en bessenstruiken, loodrechte wanden van hoge bergen aan de ene kant en de zee aan de andere kant.
Wil je iets zien dan moet je echt stil gaan staan. Loop je door dan is de kans groot dat het profiel van je schoenen (en die van mij zijn net nieuw) plotseling wordt gevuld door ongeveer anderhalf pond schapenpoep. En neem van mij aan dat het schoonmaken van het profiel met een stokje geen leuk werkje is. Een paar meter voor ons loopt een stel waarvan de vrouw de poep ontwijkt, maar de man er vrolijk doorheen stapt zonder zelfs maar te kijken. Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar ik vermoed dat zijn vrouw de taak heeft de schoenen schoon te maken.
Het pad is niet overal even makkelijk begaanbaar of zelfs te vinden. Als ik het hier over pad heb bedoel ik dus eigenlijk meer dat we weten in welke richting we moeten lopen. Op sommige stukken moet je echt met handen en voeten vooruit, of glibberend door de modder naar beneden of andere halsbrekende toeren uithalen. Gelukkig volgen we het pad vanuit Eggum, want vanaf de andere kant is het pad volgens de boekjes wat minder eenvoudig.
In de avonduren blijven we in de buurt van Eggum waar we genieten van een mooie zonsondergang.
