Aurora Borealis III: Een ballerina aan het firmament

Ver weg van alle verlichting sta ik vier kilometer verwijderd van Drangajökull. Een gletsjer in de Westfjorden van IJsland die naar het schijnt in omvang toeneemt. Aan de hemel zijn duizenden sterren zichtbaar. Vandaag zijn er daarvan minstens twee gevallen. Twee lichtende strepen aan de hemel en ieder die het zag heeft een wens gedaan.

De steile bergwand ten noorden van mij wordt fel verlicht. De lichtbron kan ik niet zien, die zit achter de zuidelijke bergwand. Het is bijna volle maan waardoor het eigenlijk iets te licht blijft voor het goed waarnemen van de Aurora Borealis. Om 22:00 toen ik even een luchtje ging scheppen was de hemel gevuld met groene dansende lijnen. Een sierlijke elegantie alsof je kijkt naar een ballerina die aan het hemelgewelf speciaal voor mij een voorstelling opvoert.

Inmiddels is het al ver na middernacht, af en toe is de ballerina een kwartiertje weg, om vervolgens weer net zo snel de hemel te bedansen.

De koude dringt langzaam dieper tot mij door. Thermokleding, jas, handschoenen, das en nu ook nog een slaapzak die ik om me heen geslagen heb. Toch blijft het koud en mijn voeten gaan al pijn doen. Maar nu gaan slapen is de Aurora missen.

Rond 01:30 klimt de maan over het randje van de berg. Verbaasd kijkt hij mij aan. Hij had mij hier niet verwacht. Het licht van de bijna volle maan maakt de waarneming een stuk moeilijker. Nog even blijf ik buiten staan kijken, maar dan ga ik naar binnen. Ik ben door en door koud en kruip snel onder zoveel mogelijk lagen van dekbedden en slaapzakken. De koude laat zich hierdoor niet intimideren maar moe na een lange dag val ik uiteindelijk toch in slaap.