Grettislaug en Glaumbær

Buien trekken in de nacht over onze camper. De keren dat ik wakker wordt tikt de regen zachtjes op het dak. In de ochtend is het weliswaar droog, maar de wolken hangen dreigend in de lucht. We hebben een dag van veel autorijden gepland en dan maakt het weer niet zo heel veel uit.

Je hebt er niets aan een planning te maken als je er niet van plan bent er van af te wijken zodat we enkele uren later ontspannen ronddobberen in Grettislaug, een lekker wam bad enkele kilometers ten noorden van Sauðárkrókur. Terwijl de koude harde wind om onze oren giert liggen wij in de weldadige omarming van het warme water. Enkele stukken in het bad zijn wel beter om te vermijden. Je kunt er rustig zwemmen, maar de temperatuur van de bodem is zo hoog dat je je wel twee keer bedenkt alvorens je voeten hier neerzet. Ik leer al snel dat de grote stenen geen problemen geven in tegenstelling tot de kleine kiezeltjes. Als je hier je voeten wilt neerzetten zorgen je eigen reflexen er wel voor dat dat voor slechts een fractie van een seconde is.

Het bezoeken van musea is aan ons niet echt besteed, maar als we Glaumbær passeren maak ik ondanks eerdere bezoeken aan dit museum graag een uitzondering. Ans heeft het museum nog nooit gezien, en het is leuk om te kijken hoe de IJslanders in de 18de een 19de eeuw leefden. Het museum bestaat uit een authentieke turfboerderij, dus geen replica. De originele gebruiksvoorwerpen liggen, staan of hangen nog in de ruimten waarin ze werden gebruikt. Omdat we in onze moderne tijden niet meer zouden weten waar al die zaken voor dienen krijgen we een flyer mee waarin een en ander aan uitleg staat. Dit wordt nog aangevuld met teksten in iedere kamer. Om de sfeer authentiek te houden is de boerderij niet voorzien van elektrisch licht, zodat je eerst wel even je ogen moet laten wennen aan het duister waarin ze vroeger ook de werkzaamheden moesten verrichten.

Een iets moderner huisje is ingericht als koffiehuis. Als je het koffiehuis binnen stapt lijkt het alsof je binnenstapt in de jaren 50. De tafeltjes, de kopjes de wandversieringen en zelfs de kleding van het personeel zegt “Fifties”. De bovenverdieping van het koffiehuis is toegankelijk en is een museum op zich. Hier natuurlijk vele dingetjes uit de jaren 50 en sommige dingen ook nog van wat eerdere tijden. Jammer dat hier de uitleg enkel in het IJslands voorhanden is.
Pas op het moment van afrekenen zitten we plots weer in de 21ste eeuw zodra mijn creditcard door de kaartlezer getrokken wordt. We gaan nog een stukje verder richting Akureyri, maar zetten de auto aan de kant als we geen zin meer hebben in verder rijden.

In de avonduren lees ik deel twee van de Stieg Larsson trilogie uit, en kom er bij het einde achter dat ik nu graag ook deel drie in handen had gehad.