Mijn voeten kunnen het bijna niet geloven. Alweer staan ze ondergedompeld in ijskoud water, en wordt het zwarte zand van de Húnafjörður opnieuw tussen mijn tenen door omhoog geperst. We hebben vannacht bij Hvítserkur geslapen, en als Ans in de ochtend een stukje wil gaan hardlopen. ga ik nog eens kijken naar deze stenen gestalte.

Het water staat zelfs nog lager als gisteren zodat ik Hvítserkur nu ook eens van de andere kant kan bekijken. Zover ik weet betekend Hvítserkur letterlijk vertaald “Wit Hemd”. Nu wordt de zichtzijde wel enigszins besmeurt door witte vogel uitwerpselen, maar overwegend is de rotsformatie zwart. Vanaf de andere zijde is het beeld wel voornamelijk wit. De vogels zijn echter gevlogen.

Zoals op meerdere plaatsen op IJsland valt het mij op dat er minder vogels zijn in vergelijking met andere jaren. Ik leef me fotografisch uit op de formatie en zijn omgeving, en vind dan mijn weg weer terug naar de camper waar Ans inmiddels weer terug is van haar hardloop rondje.

We twijfelden tussen de Westfjorden en Snæfellsnes en laten het weer beslissen. Snæfellsnes wint deze ronde met de beste vooruitzichten voor de komende dagen. Volgens onze kaart moeten we een klein stukje weg 61 in draaien om vervolgens via een mooie route naar Snæfellsnes te rijden. Een bord waarschuwt ons al dat weg 61 voortaan door het leven gaat als 68. Bovendien blijkt de afslag op een nieuwe locatie te liggen. We hebben niet veel zin om terug te rijden zodat we een iets minder avontuurlijke maar ook wel mooie weg naar het schiereiland nemen. Als we Stykkishólmur naderen hebben we een mooi uitzicht over een deel van de honderden eilanden die de Breiðafjörður rijk is. Een mooi moment om even rustig te gaan zitten en te genieten van deze eilanden pracht.

In Stykkishólmur checken we even de vertrektijden voor de ferry naar de Westfjorden omdat dat later weer een dag autorijden scheelt. Maar voor we Stykkishólmur binnen rijden gaan we eerst een bezoek brengen aan de berg Helgafell. Wie deze berg voor de eerste keer beklimt mag namelijk drie wensen doen. Voorwaarden zijn dat je onderweg met niemand mag spreken, niet achterom mag kijken, tijdens het doen van je wensen je blik op het oosten richt en tegen niemand verteld wat je hebt gewenst. Om te voorkomen dat we per ongeluk met elkaar gaan praten vertrekken we met een tussenpozen van 10 minuten naar de top. Het heeft resultaat, want boven aangekomen mogen we nu samen zes wensen doen.

(Terwijl ik dit hardop terug lees zodat Ans hoort wat ik ga bloggen hoor ik haar zeggen dat ze is vergeten haar blik op het oosten te richten. Die drie wensen zijn dus naar de knoppen)

We rijden dezelfde dag nog door naar Grundarfjörður waar we een leuk plekje vinden bij Kirkjufell. Een markante berg die qua vorm wat weg heeft van het schip van een kerk. Vlakbij deze berg, en dus ook vlak bij onze camper ligt een kleine maar mooi gelegen waterval waar ik mij in de avonduren uitstekend weet te vermaken.

De volgende ochtend:

Misschien was ik wat te gretig, maar mijn eerste wens is niet uitgekomen. Na een paar kilometer te hebben gereden en even boodschappen te hebben gedaan kruip ik terug in bed en slaap tot vroeg in de avond door. Ans vermaakt zich met een paar strandwandelingen.

Ik weet nog wel te genieten van de mooie zonsondergang vlak bij het plaatsje Rif