Watten in mijn hoofd, en pap in de benen.

Waarom voelen mijn benen zo slap, en is het zo mistig in mijn hoofd? We doen boodschappen in Flúðir, maar voor mijn gevoel ben ik bezig met een marathon.

In de verte zien we de Langjökull liggen. Het weer is erg helder en dus rijden we richting Kjölur waaraan deze gletsjer ligt. Mooie spierwitte schaapwolkjes contrasteren mooi tegen een verder diep blauwe hemel. We trakteren ons op een kop soep bij Gullfoss, en werpen meteen een blik op deze nog steeds spectaculaire waterval nu weer in een lieflijkere setting door de zojuist beschreven schapenwolkjes.

We vervolgen onze weg over de Kjölur richting Kerlingarfjöll. Onderweg houden we af en toe halt om een foto te maken van het mooie desolate landschap, maar waarom voelen mijn benen aan alsof ik dat hele stuk heb gelopen? 

We hebben vorig jaar foto’s gezien van een mooi uitzicht welk we kunnen bereiken via een iets minder gebruikte route in Kerlingarfjöll. Ik weet dat ik vandaag niet meer aan die wandeling hoef te beginnen. Toch nemen we de afslag om alvast een blik te kunnen werpen op de bergtop waarheen we willen wandelen. Het begin van de route is makkelijk te vinden, maar we rijden een stukje terug om eerst een ander uitzicht te gaan bekijken, de vele hele bronnen in het gebergte van de Kerlingarfjöll. De zon strijkt vanachter de hete bronnen over het stoom waardoor een bijzonder maar spookachtig tafereel ontstaat. De zon weet zich steeds een weg door de bewolking te banen en geeft daarmee de bergen een diepere en warmere kleur.

In de avonduren hoop ik dat de zon onder de wolken door kan schijnen en zo de hemel in vuur en vlam kan zetten. In plaats daarvan zakken de wolken snel over de bergtoppen en wordt de omgeving grijs, grauw en steeds kleiner totdat ons zicht wordt beperkt tot maximaal 10 meter rondom onze camper. Diezelfde dikke mist maar dan nog wat dikker zit nu ook in mijn hoofd zodat ik met een flinke pot Dampo en een pak zakdoeken onder de dekens kruip.

Morgen weer beter?