zondag 13 augustus 2006, mist, regen, blauwe lucht en weer mist.

Tikerdetikerdetik, zachtjes tikt de regen op het dak van onze camper. Onder de dekens heeft zich vannacht flink wat warmte opgebouwd. Waarom zou ik die warmte verlaten voor de kou die in onze camper overheerst. Ik draai me nog een keertje om, om een kwartiertje later toch maar op te staan. Ik hijs me snel in de koude kleren. Niet leuk. Langzaam aan word ik wat warmer. Vandaag doen we niet al te veel, we wilden minimaal lopen naar de voetbrug, een kilometer of zeven voorbij de Skogar waterval, maar met zware mist, regen en wind lijkt ons dat niet een geweldig idee. Na het ontbijt ziet de lucht er alweer heel anders uit. Op sommige plaatsen worden de wolken door de zon verdreven, en verschijnt er zelfs een beetje blauw tussen het grijs. We smeren zowat al ons brood op, hijsen ons in (veel te warme) kleren, en beginnen aan de ongeveer 400 treden naar de bovenkant van de Skogar waterval. Om niet meteen te beginnen met zweten doen we het rustig aan. Toch kan ik niet voorkomen dat eenmaal boven mijn T-shirt al wat klammig aanvoelt. De ventilatie van de jas wordt opengezet, de rits gaat open en we lopen verder door het enigszins door nevel verhulde landschap. Na nog geen kilometer te hebben gelopen veranderd het weer totaal. De lucht trekt dicht, de wind trekt aan en de temperatuur zakt gelijk met tien graden. Ik trek mijn ritssluiting weer tot boven toe dicht. Mijn handschoenen gaan aan, en mijn muts gaat op. Even staan we in dubio wat te doen. Omdraaien, of toch nog verder lopen. We kiezen voor het laatste. Ondanks het slechte zicht en de motregen is het heerlijk wandelen. Langzaam aan winnen we hoogte, en wordt het weer een beetje beter. Het blijft koud en nevelig, maar we hebben het toch warm. Zo warm dat ik na een paar kilometer mijn Jas uit moet trekken, en binnenstebuiten moet keren om hem enigszins te kunnen drogen. Mijn T-shirt is drijf nat, en wordt verwisseld met een droog exemplaar. De boodschap is duidelijk, minder kleding aan, en rustiger wandelen. Ondanks het slechte zicht verbaas ik mij over de schoonheid en ruigheid van dit woeste landschap. Alles is hier nog zo puur. Natuur, zoals natuur moet zijn. Het mos groeit aan de rotsen van de tientallen meters diepe ravijn waardoor de Skógá met wild geruis naar beneden stort. Overal watervallen met wit woest kolkend water. Van 20 meter boven zee niveau aan de voet van de Skogar waterval klimmen we tot ongeveer 600 meter hoogte . De laatste 400 meter van de wandeling zijn erg steil. Hier moeten we een dikke 50 meter omhoog. We krijgen het er in ieder geval weer lekker warm van. Nog een vlak stukje, en we staan bij de voetgangersbrug. We zouden graag nog een stukje verder lopen, maar we beseffen beiden dat dat weinig zin heeft. Het is zo mistig, dat we amper 100 meter zicht rondom hebben. Bovendien heeft zich Inmiddels regen en wind aan het weer toegevoegd, zodat we maar besluiten om te draaien.
Bij een prachtige waterval, net onder het steile stuk stop ik even om een foto te maken. De waterval is nauwelijks zichtbaar door de mist, maar als herinnering lijkt het mij mooi om de neerstortende watermassa te fotograferen. En dan in tijd van hooguit 5 minuten is alle mist verdwenen, en staan we onder een stralend blauwe hemel. De terugweg mag dus weer even wachten. We draaien ons om, en lopen vandaag voor de tweede maal het steile stuk omhoog. Een stuk voorbij de voetgangersbrug houden we halt om even wat te fotograferen. Een enorme dreigende lucht komt onze kant in, en ziet er geweldig uit. Even hebben we nog de illusie dat de lucht niet recht naar ons komt, maar ons net zal missen. Helaas, binnen enkele minuten worden we door de mist gevangen. Voor ons, achter ons links rechts en boven ons is alles weer zo grijs als een half uur geleden. Na een kilometer te hebben gelopen waarbij het zicht steeds verder wordt beperkt zit er eigenlijk niets anders op dan om te draaien. En nu kunnen we voor het eerst nuttig gebruik maken van onze GPS. Hierboven is niet echt een pad aangegeven. Het is vrijwel onmogelijk om in deze mist de brug terug te vinden zonder gebruik te maken van ons GPS, wat dan ook een geweldige hulp is. Vanaf de brug naar beneden, is het pad trouwens weer zo duidelijk dat de GPS de meeste tijd in mijn jaszak wordt weggestopt. Slechts af en toe halen we het tevoorschijn omdat het pad dan niet meer te zien is. Twee en een half uur later zijn we weer terug bij de camper.