Zondag 27 augustus 2006,

Als eerste staan twee van de Ijslanders op. Even later volgen wij, en als we aan het ontbijt zitten komen de twee overgebleven Ijslanders ook naar beneden. De laatste twee zijn diegene die hier aangekomen zijn met een mountainbike, die beide voorzien waren van aanhangers. Ik verwacht dat ze gewoon over de Sprengisandur zijn komen rijden, maar als we met ze beginnen te praten is het verhaal toch anders. Ze willen als eerste Ijsland met de fiets van west naar oost doorkruissen. Blijkbaar hebben ze met de start de plaatselijke kranten al gehaald. Gisteren hadden ze een erg zware track. Die liep boven langs de Hoffsjokull. Daarbij moesten ze verschillende keren lopen door erg rull loss en fijn zand, en moesten ze zeventien keer een rivierdoorwaden, waarbij ze verschillende keren tot boven de navel door het water moesten lopen. De buitentemperatuur was ongeveer 6 graden, en het water….. tsja, dat was smeltwater van een gletsjer. Niet moesten ze de rivier enkel doorwaden, maar ook moesten slaapzakken, tent en rugzakken droog naar de overkant komen. Af en toe mochten ze zo een rivier dus drie keer oversteken. Aanstaande vrijdag hopen ze in het oosten van Ijsland aan te komen. Vandaag nemen ze een rustdag, want de fietsen moeten even worden nagekeken, en na zes dagen fietsen zijn ze wel toe aan een dagje nietsdoen. We wensen ze nog veel succes, en beginnen zelf aan het volgende deel van de Sprengisandur.
Op dit stuk zitten enkele zwaardere doorsteken, en ondanks dat de Grand Vitara een maatje te klein is voor deze route, komen we toch de rivieren goed door. We zijn vanmorgen met een volledig grijze hemel vertrokken, maar af en toe begint de zon nu goed door te komen. Het wordt zelfs erg warm in de auto. De verwarming gaat uit, de jas gaat uit, de trui gaat uit, maar het blijft aan de warme kant. Zelfs het raam gaat een beetje open, maar niet te ver want we worden af en toe ingehaald door de stofwolken die we zelf met het rijden produceren. Buiten wordt het ook steeds mooier. Als we nog eens in de gelegenheid komen, en het weer is goed, wil ik deze route nog wel een keer rijden. Het is erg mooi. We hebben veel vergezichten, en bijna een constant uitzicht op de Hofsjokull, die er vanaf hier geweldig mooi uitziet. Het blauw van het ijs, het rood en bruin van het zand, en dan ook nog de zwarte bergspitsen maken deze gletsjer een lust voor het oog. Over een lange strook worden deze kleuren ook nog eens geflankeerd door een melkwitte gletsjerrivier. Als ik uitstap om een en ander te fotograferen, blijkt er bij ons in de auto toch een heel ander klimaat te heersen dan buiten. Een ijskoude wind snijd door mijn T-shirt. Zelfs een vest houd me maar kort warm, en fotograferen moet ik vanaf een statief omdat ik door de keiharde wind mijn camera niet stil kan houden. Verkleumd stap ik na vijf minuten weer in de auto. Mijn oog valt op de schakelaar waar mee ik op het display in de auto kan switchen tussen tijd en temperatuur. Ik wil graag weten wat de temperatuur is, en druk het knopje in. 3 graden! Dit in combinatie met de harde wind, geeft ons het gevoel dat het beneden nul graden is. Als we uitstappen bij een uitzichtpunt, hebben we moeite ons staande te houden. De wind blaast onverbiddelijk hard en koud. Bij Laki konden we als we wilden tegen de wind in gaan hangen. Hier moeten we tegen de wind in gaan hangen om niet te worden omgeblazen. Als ik me omdraai lijkt het alsof de wind de lucht uit mijn longen trekt. Voorover gebogen baan ik mezelf een weg door de koude wind. Ik ben blij met onze Grand Vitara met stoelverwarming…..
We stoppen bij de laatste hut die op dit traject staat. In de hut hangt weinig sfeer. Of het er nu aan ligt dat ze aan het opruimen zijn omdat het seizoen is afgelopen weten we niet, maar ik zou hier niet graag overnachten. De muren zijn kaal, de vloer van koud linoleum en alles ziet er versleten en goedkoop uit. We bestellen een kop koffie, en de dame vraagt of we een wafel willen. We antwoorden dat dat niet nodig is. Een stuk chocolade cake dan misschien. Nou oke, dat gaat er wel in. Even later is de verse koffie klaar, en krijgen we bij de chocolade cake ook nog eens de afgewezen wafel. Of ze heeft ons niet begrepen, of ze wilde vandaag omdat het de laatste dag van het seizoen is wat extra omzet hebben. De wafel ruikt goed, dus we eten hem maar op, en rekenen hem ook maar af. We hebben geen zin om hierover te gaan zeuren. Na de koffie gaan we weer verder. We zitten nog steeds te wachten op een volgens de kaart slechter stuk weg op deze route, als we plotseling op asfalt rijden. Sneller dan we verwachten zijn we plots aan het einde van Sprengisandur. Er ligt hier een soort van stuwdam, en iets wat lijkt op een electriciteitscentrale. Waarschijnlijk is dit vernieuwd nadat onze kaart gedrukt was, maar we hebben vanaf hier weer asfalt onder onze wielen. Omdat het al wat later is, rijden we zover mogelijk naar het begin van de Kjolur route. We huren een kamer in ………….. ongeveer 25 kilometer voor Gullfoss. Als avondeten staat er wortelsoep, en een visgerecht met rijst op het menu. Erg lekker. Morgen eerst hier ontbijten, en dan Kjolur.