Zondag 6 augustus 2006, Naar de grote ijskap

Toen ik vannacht rond 04:00 even wakker werd en uit het raam keek hingen er nogal wat mistflarden in de bergen. De lucht was helder, en het eerste licht van de nieuwe dag had zich al gemeld. Alle tekenen voor een mooie dag dus.
Hoe anders het in een paar uur kan worden blijkt als ik ’s-morgens een blik uit het raam werp. The Red House is ingepakt in een grijze deken. Als we aan het ontbijt zitten schuift Robert bij ons aan. Vandaag gaat er een bootje naar een hele mooie gletsjertong, en er is nog plaats. Als we willen kunnen we mee. Ik kijk naar buiten naar de mist, waarop Robert meteen zegt dat het vandaag een mooie dag gaat worden. We vertrouwen er op dat Robert weet hoe het weer zich hier gedraagt, en besluiten om mee te gaan. “Oke” zegt Robert, maar trek dan wel je warmste kleren aan die je bij je hebt. Na het ontbijt kleden we ons dus om. Thermo shirt, T-shirt, Fleece trui, jas, das, muts. Als twee michelin poppetjes wandelen we over de steile weg naar de haven. Bij de haven aangekomen staan er al een aantal mensen klaar om te vertrekken. Op de grond liggen enkele dikke overallen. Niet voor ons denken we, want wij hebben erge warme kleding aan. Toch krijgen we de instructie de pakken aan te doen. Het pak is ten eerste wind dicht, en ten tweede is het ook een zwemvest. We hijssen ons in de pakken, en klimmen aan boord van de boot. Al snel verlaten we de veilige beschutting van het fjord, en varen op open zee. De wind is hier gemeen koud, en de redelijk hoge snelheid van de boot zorgt voor een onaangename gevoelstemperatuur Nu zijn de pakken meer dan welkom. Ik trek zelfs mijn muts nog wat verder over mijn oren, gevolgd door de capuchon van het pak. Ook de das wordt wat strakker aangetrokken, en het bovenste deel van de ritssluiting wordt ook dichtgetrokken. De wind snijd door mijn gezicht. Heerlijk!

De eerste kilometers zien we door de mist slechts de vage contouren van de ijsbergen. Alles is verpakt in een grote egale grijze deken. Hoe verder we op open zee komen, hoe meer de mist in flarden boven het kalme blauwe water komen te hangen. Langzaam dringt de blauwe lucht door de flarden. En dan zijn we omgeven door blauw. De blauwe lucht loopt over in de spiegeling van het water van de blauwe  oceaan die hier en daar wordt onderbroken door een ijsberg die bestaat uit blauw en wit ijs. Op grote afstand om ons heen hangt een donkere kraag van mist van enkele tientallen meters hoog. Enkele punten van ijsbergen weten door de mist heen te prikken.  Even minderd de boot vaart om voorzichtig door een ruim honderd meter brede gordel van drijfijs te varen. Het is onvermijdelijk enkele ijsbrokken met de boot aan de kant te schuiven.

Een uur varen later slokt de donkere mist ons weer op en wordt ons zicht tot een paar meter beperkt. Als we een fjord invaren verdwijnt de mist. De gids laat ons bij een paar rotsen uitstappen. De isolatie pakken gaan uit, en al snel zijn we op weg naar de gletsjer. Volgens Robert zouden we na een half uur lopen bij de gletsjer moeten zijn die uitmond in de zee. Mijn eerste gedachte is dat Robert hier al lange tijd niet meer geweest is. De gletsjer haalt de zee bij lange na niet, en ik schat de wandeling eerder op twee uur. 
Een vermoeden dat we op de verkeerde plaats aan land zijn gezet maakt zich van mij meester. Toch gaan we op pad. De wandeling is niet overal eenvoudig, en omdat de groep mij te snel gaat vanwege mijn passie voor fotografie besluiten wij een ander tempo aan te houden. Al snel is de rest van de groep uit het zicht verdwenen. Ongeveer een uur later komen we de groep weer tegen. Ze zijn alweer op de terugweg. Ze zijn er ook achtergekomen dat dit onmogelijk de goede locatie zijn kan. Vanaf hier zetten we een behoorlijk tempo in om terug te komen bij de boot. Die bereiken we een uur later. De gids is in eerste instantie niet te overtuigen van zijn ongelijk. Gelukkig heeft hij een satteliet telefoon bij zich zodat hij kan overleggen met Robert. Onze gids is er niet vrolijker op geworden, maar besluit ons toch verder te brengen naar de afgesproken plek. De mist heeft ondertussen plaats gemaakt voor een strakke blauwe lucht. Genietend van de warme zomerzon varen we langs majestueuze ijsbergen naar de juiste gletsjer.
Als we uitstappen is de gids nog steeds aan het mopperren. Hij wijst op zijn horloge, en maakt ons duidelijk dat hij hooguit 1 uur wacht, en als we niet terug zijn dat hij vertrekt. Nou is dit niet de omgeving waarin je graag achtergelaten wordt, maar we weten eigenlijk van te voren dat we dat uur niet gaan halen. Robert heeft bovendien aangegeven dat wij (de groep) bepalen waar we heen varen, en hoe laat we weer terug gaan.
Een groot ijsmeer gaat de gletsjer voor. We lopen over rotsen en tussen kleine stroompjes  naar de gletsjer toe. We zijn wat uren verloren bij de vorige gletsjer. We moeten dus kiezen wat we doen. Of we gaan wandelen op de gletsjer, of we gaan de berg omhoog om een uitzicht te hebben over de gletsjer. De meerderheid van de groep gaat voor het uitzicht over de enorme ijskap. Puffend en zwetend lopen we tegen de steile wand omhoog. Hoe hoger we komen, hoe verder we over de ijskap heen kunnen kijken. Een onmetelijke ijsvlakte strekt zich voor ons uit.
Met een flinke dosis tegenzin beginnen we dan aan de terugweg naar de boot. Tenminste als de gids niet is vertrokken. De boot ligt nog gewoon op de afgesproken plek. De gids is inmiddels weer de vriendelijkheid zelf, en helpt ons allemaal weer terug aan boord. Dit keer nemen wij plaats op de achtersteven van de boot. We varen terug naar Tasiilaq dat ten oosten van onze locatie ligt, zodat we de komende twee uur kunnen genieten van een langzaam ondergaande zon.

De twee uur durende terugtocht eist wel zijn tol. Ondanks onze dikke pakken, en goretech schoenen beginnen we aardig te kleumen. Door en door koud komen we uiteindelijk aan in Tasiilaq.
Op het menu staat weer een heerlijke maaltijd, en tijdens het eten komen we langzaam weer op temperatuur. Het is gezellig druk in de eetzaal van het hotel. Overal worden verhalen uitgewisseld van de avonturen van die dag.

Regelmatig wordt er geswitched tussen Nederlands, Engels en Duits. Zoals gewoonlijk loopt Robert weer rond om uit te leggen wat er op ons bord ligt. Hij vind het geweldig dat wij een fantastische dag gehad hebben. In de avond is er een echte Sjamaan uitgenodigd om een en ander te laten zien van de gewoontes en levensstijl van de inuit. Deze man heeft de eerste vier jaar van zijn leven nog in het stenen tijdperk geleeft. Dus enkel leven met de voorzieningen die de ruige natuur hier levert. Begeleid door een Groenlandse drum vertelt hij op traditionele wijze een verhaal, waarvan wij uiteraard niets begrijpen. Een jong Groenlands meisje doet even later in traditionele kleding maar in een meer eigentijdse versie het verhaal nog een keer over.