Maandag 31 juli 2006, de voorbereidingen zijn in volle gang!
Afgelopen weekend hebben we de camper opgetuigd, ingericht, schoongemaakt en volgestouwd. Vandaag breng ik de camper naar Rotterdam, voor verscheping met Eimskip naar Reykjavik. Om 09:00 uur verlaten we Sint Oedenrode, en komen na een klein uur aan in Rotterdam. Zoals gewoonlijk loopt het bij Uniport waar ik mijn auto moet aanbieden niet van een leien dakje. Omdat de afdeling is verhuisd, loop ik eerst het verkeerde kantoor binnen. Ik geef het formulier af bij de verkeerde balie waarop de ongeïnteresseerde baliemedewerkster mij verontwaardigd door stuurt naar een andere balie waar niemand zit. Nadat ik ongeveer een kwartier geduldig heb gewacht merkt een baliemedewerkster mij op en loopt naar mij toe. Ik overhandig haar de formulieren die ik heb gekregen van IJsland Tours, waarna zij me vraagt om het reserveringsnummer, en de naam van de boot. Meer dan de papieren die ik van IJsland Tours gekregen heb, heb ik niet. Gelukkig gaat het hier altijd mis, zodat ik niet meteen in paniek raak, maar het uit voorzorg in mijn telefoon voorgeprogrameerde telefoonnummer van IJsland Tours bel. Bij IJsland Tours weten ze ook niet wat ze overkomt. Dit wordt normaal gesproken nooit gevraagd, maar blijkbaar heb ik gewoon geluk. De medewerkster van Unipoort onderbreekt me even om te vertellen dat ze zelf wel even met Eimskip zal bellen voor de ontbrekende gegevens. Ongeveer 10 minuten later heeft ze alle benodigde papieren in orde, en rest mij de trap af te lopen, een stempel bij de douanier te halen en het formulier weer in te leveren. Nu alles in orde is hoef ik enkel nog maar de auto naar de Uniport terminal te rijden en mijn sleutels in te leveren. Volgens de chef slagboomoperator hoef ik slechts naar de volgende slagboom te rijden, en daar aan te bellen met de mededeling dat de chef slagboom operator me heeft doorgestuurd. Dan maken ze de slagboom open. Aangekomen bij de volgende slagboom speur ik vanuit mijn auto naar de knop van de intercom. Die zit er niet! Of wacht, toch wel. Ongeveer op twee meter hoogte zie ik iets wat op een intercom lijkt. Ik kan me voorstellen dat deze knop vanuit het gezichtspunt van een vrachtwagen chauffeur op een meest comfortabele plaats is gemonteerd. Ik moet er even voor uitstappen, op mijn tenen gaan staan en mijn arm ver uitstrekken. Nadat ik de bel een paar keer heb ingedrukt, waarbij de laaste keer een beetje langer krijg ik antwoord van een vriendelijke slagboom operator die mij verteld dat dit niet de standaard procedure is. Ik moet eigenlijk terug naar de chef slagboom operator die mij dan een pasje geeft waarmee ik zelf de slagboom kan openen opdat de andere slagboom operator dit niet hoeft te doen. Pfffffffffffff. Na even heen en weer gebabbeld te hebben met de laatste slagboomoperator besluit hij hoogst persoonlijk de knop in te drukken die er voor zorgt dat de slagboom zich opent en mij zo toegang geeft tot de heilige grond van de Uniport Terminal.