Husedalen
Voor deze reis hadden we enkele lange wandelingen op de planning staan. Die langere wandelingen hebben we, gezien de omstandigheden, laten varen. We kijken nu niet alleen naar de zwaarte van de wandelingen, maar ook naar de lengte, en maken dan een keuze voor wat we gaan doen. Zo rond de tien kilometer is alweer te doen, maar veel langer moet het niet worden.
De wandelgidsen liggen in de kast, en op internet speuren we naar kortere routes. Gisteren leverde een korte zoektocht op internet een leuke wandeling langs de Kinso-energiecentrale en enkele watervallen op.
De eerste waterval, de Tveitafossen, is in vergelijking met de foto’s op het informatiebord slechts een fractie van wat hij soms kan zijn. Het is een kleine tegenvaller, maar dat komt vooral omdat we tijdens deze reis al mooiere watervallen hebben gezien. Onbewust ga je toch vergelijken.
De zomer maakt plaats voor de herfst
We winnen snel hoogte, en dat is goed te zien aan de begroeiing. Langzaam trekt het bos zijn herfsttenue aan: groene dennennaalden, gele of rode bladeren, en soms ook bomen die al hun blad hebben verloren. De wind kan genadeloos hard uitpakken in een herfstbos.
Over of tussen de rotsen proberen wij ons staande te houden. Steile rotsen die zich makkelijk laten bedwingen, of soms een modderig pad waardoor je ineens tot je enkels in de blubber zit.
Het licht is bepalend
We zitten al een tijdje bij de waterval Nyastølfossen wanneer een waterig zonnetje zich aandient. Eerst heel flauw, maar niet veel later schijnen de eerste zonnestralen over de top van de waterval. Een wereld van verschil. De bomen steken zwart af tegen de donkere lucht, en waar het water, opgestuwd door de rotsige ondergrond, wordt geraakt door de zonnestralen, lichten deze op en lijken te dansen. Het licht verandert snel, en steeds denk ik de beste omstandigheden te hebben. Het spreekt voor zich dat er veel foto’s worden gemaakt.
De wind jaagt ons op
Dit zijn van die plekken en momenten die eeuwig mogen duren. We hebben geluk dat de koude, harde wind ons vertelt dat we verder moeten. Lang stilzitten is geen optie. We wandelen verder en lopen door een sprookjesachtig berkenbos. Er hangt zowat geen blad meer aan de takken, maar de grillig gevormde witte basten zijn prachtig om te zien.
Onbereikbare schoonheid
Het is het lot van iedere fotograaf. Het mooiste stukje landschap ligt altijd net op die onbereikbare plek, of het licht valt er net niet mooi in. Ook bij het keerpunt van onze wandeling stuiten we op een waterval, die werkelijk, in ieder geval in mijn ogen, zeer fotogeniek is. De hoek die ik wil hebben is onbereikbaar. De stenen zijn te glad, de rivier is te breed, en het water stroomt te hard. Als fotograaf heb je dan maar één keuze: je fotografeert zoals het wel kan, en al krijg je niet het perfecte plaatje, je blijft wel veilig.
De lange weg terug
We overwegen nog even om het pad verder te volgen. Er ligt nog een waterval, en die moet nog mooier en indrukwekkender zijn. Door ons trage tempo zijn we al aan de late kant, en in deze tijd van het jaar gaat de zon vroeg onder. Anderhalf uur extra lopen, en ook nog een uur extra terug… dan mag er niets misgaan, anders komen we in het donker beneden aan. We keren hier maar om en lopen met nog enkele tussenstops terug naar het dal.
Vanavond weer speuren op het internet naar leuke plekjes, en morgen zien we wel weer.
Mooi beschreven. Echter het mooiste plaatje loopt naast je…..
Maar dat is mij ook helemaal duidelijk!