Vrijdag

Vandaag is mist de grote afwezige. We gaan voor een laatste wandeling langs de krijtrotsen. We gaan op zoek naar een paar geocaches die hier langs de kust zijn verborgen. Het nadeel van deze caches is dat ze ver weg liggen, en dat we voor een aantal caches wel over erg steile stukken langs de kliffen moeten wandelen. Ik wordt gestraft voor het te lui zijn om mijn schoenen goed te strikken. Ik loop blaren op mijn hielen.  Een pleister geeft wat verlichting. Bovendien zijn we al op de terugweg, dus het ongemak gaat nog hooguit 5 kilometer duren.

We gaan vroeg in de middag terug naar ons huisje waar we de tijd nemen om wat te lezen en te relaxen. We eten vroeg zodat we rond zonsondergang terug kunnen zijn bij de kliffen in de hoop dit keer getuige te zijn van een mooie rode zonsondergang.

We zijn zelfs iets te vroeg aan de kust en moeten nog even wachten tot het tij vergenoeg is gedaald zodat we toegang hebben tot de tunnel. Ik neem even de tijd om de vreemde constructies aan het strand, waarvan ik nog steeds niet weet wat het eigenlijk is te fotograferen.

Niet veel later is het water ver genoeg gezakt om de toegang tot de tunnel met droge voeten te bereiken. Ook nu zit de zonsondergang ons niet mee. Lang voordat de zon de horizon weet te bereiken drijven wolken tussen zon en aarde en wordt het vooral een grijsblauwe zonsondergang. Ook de wind trekt behoorlijk aan. Het idee om foto’s te maken met een ultra lange sluitertijd stranden in goede bedoelingen. Ik werp mezelf op als windscherm, maar dat kan niet voorkomen dat de camera niet helemaal stabiel stil blijft staan. Toch genieten we van ieder moment dat we hier zijn. De frisse lucht, de harde wind, het gekrijs van de meeuwen, golven die tegen de rotsen beuken en waarvan de echo tegen de kalkrotsen terugkaatst geven mij een gevoel van intens geluk.