Donderdag

Een blauwe lucht, een heerlijk zonnetje, aangename temperaturen, kortom een prachtig begin van deze dag. We hebben vandaag nog geen idee wat te doen. Heerlijk, een weekje van huis zonder strak schema van dingen die je gezien moet of wilt hebben. We beginnen vandaag maar eens bij de vuurtoren van La Poterie Cap-d’antifer.

We rijden door het kleine dorpje en staan al snel aan de rand van de klif waar de vuurtoren staat. Het is wel een kleine tegenvaller dat er een groot hek omheen staat. Binnen de poort staat een bord waarop aangegeven is dat dit privé terrein is. Voor de vorm maak ik toch maar even een foto alvorens we terug in de auto stappen en via een zandpad naar beneden rijden in de hoop om op een stukje strand uit te komen.

En daar is hij weer, terug van weggeweest. De mist. Blijkbaar zitten we hier in het mistseizoen. We voelen er weinig voor om weer in de mist te gaan wandelen en besluiten om naar het iets verderop gelegen plaatsje Fécamp te rijden. Aan de haven bij Fécamp staan ook twee vuurtorens die gebouwd zijn op aanlegsteigers. Wellicht dat we daar nog mooie fotomomenten mee gaan maken. Al snel vinden we de weg naar de haven waar we eerst naar de meest noordelijke vuurtoren rijden. Het einde van de pier is nauwelijks zichtbaar vanwege de mist die boven zee hangt en gelukkig de kust niet echt bereikt.

Het is hier heerlijk zonnig en de tijd is ideaal om even wat te eten en een kop koffie te drinken. En wat is er dan fijner dan je eigen meegebrachte boterhammen en thermoskan koffie tevoorschijn te halen en lekker aan de haven in het zonnetje te zitten terwijl we om ons heen kijken wat er zo allemaal gebeurt. En dat is eigenlijk helemaal niets maar tegelijkertijd ook heel veel.

De pier blijkt een uitstekende vis plek te zijn. Er zijn een tiental vissers die hier verwoede pogingen doen een visje aan de haak te kunnen slaan. Zowel voor mannen als vrouwen is het hier blijkbaar heerlijk vissen. We lopen naar het einde van de pier waar ook een aantal vissers een hengeltje uit hebben staan. Net als ik me af vraag waarom de hengels los tegen de kade staan in plaats van verankerd in een beugel, wordt een van de hengels zomaar de zee ingetrokken. Het duurt niet lang voordat de hengel uit het zicht is verdwenen en een van de vissers beteuterd over het water heen kijkt in de hoop zijn hengel nog ergens te zien drijven.

Drie mannen met gele hesjes komen de pier opgelopen. Ze kijken ernstig en maken met iedereen een praatje. Na het praatje zie je de mensen tegen wie ze spraken opstaan en de pier verlaten. Dan zij wij aan de beurt voor het praatje.  Een van de mannen kijkt mij ernstig aan en zegt: “Vous devez quitter le quai. Un grand bateau arrive, et les vagues nous nous attendons à ce sera dangereux.” Waarop ik “Huh?” zeg. Ik besef best dat dat niet leuk is en zeg: “Je ne parle pas français”

Gelukkig spreekt een van de gele hesjes een beetje Engels, hij brabbelt in ieder geval iets wat lijkt op: “Big boat… Waves…. Dangerous… coming harbour”. Hieruit maak ik dan maar op dat er een grote boot richting de haven komt en dat de golfslag dan te gevaarlijk is om op de pier te blijven staan. Zoals een goed burger en tevens toerist betaamd verlaten wij de pier en nemen plaats achter de omheining. De pier is nu vrijwel leeg en ik vind het nu wel interessant om nog even te blijven. Het lijkt mij wel spannend om die enorme boot die hier ieder moment binnen kan komen varen plots opdoemt uit de mist en er metershoge golven over de pier jagen die alles wat op hun pad komt mee spoelt.

Terwijl ik vol spanning wacht stappen achter ons drie mannen met rode hesjes uit een busje. Gewapend met een grijpstok en vuilniszak klimmen ze over het zojuist gesloten hek heen en beginnen de pier schoon te maken. Het zijn duidelijk mensen die dit werk doen omdat een andere baan waarschijnlijk boven hun vermogen ligt, en ik vraag mij dan ook af of niemand ze moet waarschuwen voor die gigantische boot met zijn alles verwoestende golven die nu ieder moment met veel geweld uit de mist op zal doemen.

Ik kijk het tafereeltje een beetje af en moet ergens wel lachen als ik zie dat een van de jongens een trui opraapt die net nog werd gedragen door een van de vissers die trouwens hun visspullen allemaal hebben laten staan toen ze de pier verlieten. De jongen laat nog even de trui die hulpeloos aan het einde van de grijpstok bungelt zien aan een collega. Die collega weet het ook niet, haalt zijn schouders op waarna de trui in de vuilniszak verdwijnt. Vanaf mijn positie kan ik het niet heel goed zien, maar volgens mij verdwijnt er veel te veel in die vuilniszakken. Zo zie ik ook nog een stokbrood welke waarschijnlijk bedoeld was als visvoer in de vuilniszak verdwijnen.

Nog voordat de enorme boot op gaat doemen uit de mist verlaten de jongens met een grote glimlach welke rijkt van oor tot oor en daarmee evenredig is met de hoeveelheid buit die ze meeslepen in de grijze vuilniszakken de pier. Ze zijn weer veilig.

Ondertussen sta ik nog steeds te wachten op die gigantische boot die nu echt ieder moment gaat opdoemen uit de mist. Ik controleer nog een keer de instellingen van mijn camera, want samen met die enorme boeggolf die wordt verwacht moeten dit de mooiste foto’s van de dag worden.

Ik realiseer me dat de boot nooit zo gigantisch, en de golven nooit zo spectaculair meer kunnen zijn dan mijn verwachtingen.

Teleurgesteld verlaten we dit deel van de haven zonder dat er ooit een boot uit de mist opdoemde. Een boot die zo groot zou zijn dat hij maar voorbij zou blijven varen. Een boot met zo’n grote golfslag dat de pier moest worden geëvacueerd.

We rijden naar de andere kant van de haven waar ik me nog even fotografisch uit kan leven op een andere vuurtoren en een houten loopbrug die er om vraagt om met een extra lange sluitertijd te worden gefotografeerd.

Tegen zonsondergang zijn we weer terug bij Étretat waar het me bijna lukt om “de” foto te maken. De zon schijnt, de lucht is blauw alle ingrediënten zijn aanwezig voor “de” plaat. Onderweg naar “de” locatie maak ik alvast een paar foto’s. We zijn nog maar een klein stukje verwijderd van de ideale plek als we worden opgeslokt door de mist. Ik heb dan wel niet “de” plaat, maar ik vind de mist in combinatie met de ondergaande zon wel sfeervol. Ik geniet van dit moment dat op het laatst een ander moment werd.