Met 589 kilometer voor de boeg vertrekken we op zaterdagochtend naar Normandië. We hebben voor een week een huisje gehuurd van waaruit we wat uitstapjes willen gaan maken. Het gaat allemaal soepel tot aan Antwerpen. Daar loopt het verkeer vlak voor de Kennedytunnel vast. Langzaam, heel langzaam weten we de ring rondom Antwerpen te overwinnen. Voorbij Antwerpen zoeven we weer soepel over het asfalt.

In Frankrijk rijden we ook soepel door, al moeten we hier zo nu en dan even stoppen omdat we een kaartje uit een automaat moeten halen voor de tolweg. De eerste keer is het nog een keer goed kijken hoe het systeem hier werkt. Het is niet zo moeilijk. Je trekt een kaartje, rijdt een flink aantal kilometers over goed asfalt en stopt dan weer bij een tolpoortje. Daar mag je het zojuist verworven kaartje weer in een automaat stoppen waarna er om je creditcard wordt gevraagd. Die kaart verdwijnt dan in een sleuf waarna de automaat wat begint te rammelen en je kaart weer wordt uitgespuwd. Je hebt werkelijk geen idee wat er zojuist van je kaart is afgeschreven, want dat komt nergens te staan. Je kunt wel op een knop duwen om een kwitantie te laten printen, maar die knop zit op een vanuit de auto werkelijk onbereikbare plaats.

We vertrouwen er maar op dat het bedrag enigszins in verhouding is tot de geboden service en dat we bij thuiskomst niet worden veroordeeld tot de bedelstaf.

Tegen vijf uur in de middag arriveren we bij ons huisje waar we al worden opgewacht door de eigenaresse. Zoals een goede inwoonster van Frankrijk betaamt, spreekt ze vrijwel geen woord over de grens. Een beetje Engels zou welkom zijn geweest. Maar ach, ze doet haar best en met onze kennis van de Franse taal gemixt met een beetje Engels en met gebruikmaking van handen en voeten komen we een heel eind.

Niet veel later zitten we aan de door ons meegenomen chili con carne, want na een hele dag doorgebracht te hebben in de auto mogen we het ons de eerste avond wel wat gemakkelijk maken.

Natuurlijk check ik even de TV die op een vrij onmogelijke plek is opgehangen zodat je vanaf de bank niet echt uitgenodigd wordt te kijken. Ik zap door ongeveer 30 zenders die allen Franstalig zijn. Dat is wel zo gemakkelijk, want dat voorkomt dat ik de TV deze week nog een keer aan moet zetten. Bovendien kan ik dan zo op de bank gaan zitten zoals ik zelf wil zonder mijn nek te hoeven verrekken om naar de TV te kijken.

Geen TV dus, maar wel Wifi. Wel zo gemakkelijk om zo nu en dan het nieuws te kunnen kijken, onze facebook status te controleren, en niet bang te zijn om een WhatsAppje te hoeven missen.

Die eerste avond is toch niet de fijnste avond. Moe van de reis liggen we al redelijk vroeg in bed.

Zondag

De weersvoorspellingen blijken ook voor de Franse niet een van de sterkste eigenschappen. Twee weken geleden zou heel de week kommer en kwel zijn. Vorige week werd besloten dat het toch vooral zonnig zou zijn, maar vandaag is het toch voornamelijk grijs en regenachtig.

Voor mij is dat niet zo heel erg. Ik heb vandaag niet echt heel erg veel energie. Wellicht dat ik nog iets langer bezig ben met het herstellen van een eerder griepje, of ik ben aangestoken door een van mijn mede IJsland reizigers van twee weken geleden, of ik ben gewoon moe. Hoe dan ook, vandaag hang ik graag op de bank, en Ans trekt gewoon haar hardloopschoenen aan en gaat de boel verkennen. Verkennen is een ruim begrip, want van enig zicht dan wel uitzicht is geen sprake. Een dikke deken van mist hangt rondom onze woning.