Dinsdag 14 augustus,
Het monotone rustgevende geruis van de waterval waarbij we met de camper staan heeft ons snel naar dromenland gebracht. De volgende dag worden we dan ook goed uitgerust wakker.
Bij het plaatsje Stutvik willen we de boot naar Svolvaer op de Lofoten nemen. Het is niet zo’n grote afstand, en rond 10:00 staan we al bij de haven. De haven is onbemand, maar bij een hokje vinden we het vaarschema. De volgende boot vertrekt om 11:00. Dat is dus krap een uurtje wachten. Maar als we het schema nog eens goed bekijken zien we dat het zich om de zomer dienstregeling gaat. Die liep tot 12 augustus. De winterdienstregeling is nergens te bekennen.
Eerlijk gezegd kan ik mij hier enorm aan ergeren. Twee keer per jaar moet hier een andere dienstregeling worden opgehangen en blijkbaar wordt er op dit moment nog over vergadert wie dat moet doen, of heeft de gene die het papiertje moet uitprinten deze week nog vakantie. Wel een grote veerboot in de vaart kunnen houden, maar niet capabel om een simpel papiertje met informatie voor je klanten kunnen verzorgen.
We vragen aan een paar Noren die ook op de boot zitten te wachten of hun de tijd weten waarop de boot vertrekt. Volgens hun is dat nog steeds 11:00, dus besluiten we maar te wachten. Maar hoe zeer het ook 11:00 uur wordt, 11:05, 11:10, 11:15 geen boot in zicht. We vragen nogmaals aan een ander stel. “O, de boot? Die komt om 01:05”, zeggen ze. We hebben dus nog bijna twee uur te gaan. Terwijl Ans even een stukje gaat wandelen besluit ik om weer verder te werken aan mijn blog.
Iets voor 01:00 komt de boot in zicht en rond 01:30 verlaten we de haven.
Varen is normaal gesproken een saaie onderneming, en deze overtocht is daarop geen uitzondering. Terwijl Ans rustig een boekje zit te lezen dwaal ik wat doelloos over de boot. Af en toe neem ik mijn camera ter hand als ik wat zie wat me interessant lijkt voor een plaatje, af en toe ga ik bij Ans zitten en lees een boek, en soms loop ik maar even naar het toilet, gewoon om de tijd te doden. Ik heb al genoeg geklaagd over de boot, dus om nu ook nog te beginnen over het feit dat op het schone toilet het wc papier op is, en er voldoende wc papier is op het toilet waar van je waarschijnlijk al ziektes krijgt door er slechts naar te kijken laat ik dan maar buiten beschouwing.
Ons eerste uitstapje is naar Laukvik. Via E-mail en SMS heb ik in het verleden al eens contact gehad met Rob en Therese die bij Laukvik een noorderlicht station hebben opgezet. Ze doen hier onderzoek, en tijdens mijn reizen naar het noorden maak ik regelmatig gebruik van hun noorderlicht service waarbij ze een Sms’je sturen als de kans op Noorderlicht aanwezig is. Meer informatie vind je op Www.polarlightcenter.com .
We zitten buiten het Noorderlicht seizoen. Het centrum oogt verlaten, maar het kan vast geen kwaad om even aan te bellen. Even later gaat de deur open en worden we door Rob vriendelijk onthaalt. We stellen ons natuurlijk even voor, want we hebben elkaar nog nooit ontmoet. We komen binnen in een grote ruimte waarin veel boeken en tijdschriften met als thema noorderlicht op een tafel liggen uitgestald. Enkele opnamen van het noorderlicht sieren de wanden, evenals wat schilderwerken.
We raken aan de praat over het noorderlicht en ik leer in een paar uur nog veel bij over dit prachtige verschijnsel. We zitten in een ruimte die helemaal is volgepakt met zeer technisch uitziende apparatuur. Aan de hand van deze apparatuur weet Rob te vertellen wanneer het noorderlicht zichtbaar zal zijn. Computers, kleine beeldschermpjes, digitale meters, analoge meters geprinte grafieken, voor ons abracadabra, maar voor Rob leest het als een boek. Enkele apparaten heeft hij zelf ontwikkeld, en zijn uniek.
Het is vroeg in de avond als we weer verder gaan. We vinden eerst een leuk plekje waar we wat eten, maar rijden nog een stukje verder tot aan Grunnforfjorden voor een overnachtingsplaats. Die vinden we bij een plaats waar we langzaam de zon achter een dikke laag mist zien verdwijnen.
Woensdag 15 augustus,
De dikke mist waarachter de zon zich gisteren liet zakken is uitgesmeerd over de hele omgeving. Plantjes zijn bedekt met een laagje dauw. Een van de plantjes zit innig verstrengelt in een stuk prikkeldraad wat in mijn ogen een mooi plaatje op kan leveren. Gewapend met camera en statief sta ik even later klaar om de foto te maken. Kijkend door de lens besluit ik dat het statief iets dichter bij moet worden geplaatst voor de mooiste foto. Fataal… Door het schuiven van mijn statief trek ik het plantje uit de innige omhelzing met het prikkeldraad. [Vloek] Ik probeer nog iets van de situatie te redden, maar de meeste waterdruppels zijn van prikkeldraad en plant verdwenen.
We rijden richting noordkant van het eiland maar beseffen al snel dat dat vrij zinloos is. De mist ontneemt al het zicht. Een aangespoeld schip waarvan niet meer over is dan enkele stukken wrakhout leveren nog een paar leuke plaatjes op maar daarmee moeten we het dan wel doen.
Aan de zuidzijde van het eiland kan het weer totaal anders zijn, dus zetten we de neus van de camper richting zuid en rijden verder. In ons boek over de Lofoten wordt vanuit het plaatsje Laupstad een wandeling naar een bergtop beschreven. De mist van bovenaf bekeken lijkt ons wel wat, dus rijden we naar Laupstad.
Maar zodra we Laupstad binnen rijden verdwijnt de mist en rijden we in de volle zon. Hoewel het ons nog steeds leuk lijkt een wandeling te gaan maken vinden we nergens het begin van de wandeling zoals in ons boek wordt beschreven. We stoppen nog wel om een paar foto’s te maken maar rijden dan verder naar Svolbaer. Hier stoppen we voor wat boodschappen waarna we langs de zuidzijde van de Lofoten verder rijden en stoppen bij een parkeerplaats waarvandaan we de wandeling starten naar de top van de Glomtinden.
De wandeling begint over een vrij breed pad waarvan ik vermoed dat het voorheen de enige doorgaande weg moet zijn geweest. Na ongeveer een kilometer te hebben gelopen gaan we rechts een smal paadje in dat meteen vrij steil de hoogte ingaat. De zon schijnt, er staat bijna geen wind en er is vrijwel geen wolkje aan de lucht. De perfecte omstandigheden om te lopen. Achter ons wordt het uitzicht steeds mooier. Voor wordt het uitzicht pas spectaculair als we op het “balkon” staan. We kijken tot aan de spitse bergtoppen van het vaste land die prachtig uit de zee omhoog reizen.
De volgende 30 minuten gebruiken we om het laatste en steilste stuk van de Glomtinden te beklimmen. Even later genieten we van een bijna 360 graden uitzicht naar alle kanten.
Onderweg naar onze volgende overnachtingsplek hebben we plots uitzicht over een mooi goudgeel zandstrand met helder blauw water. Het zien er erg uitnodigend uit zodat we al weer snel uit de auto zijn. De baai waarin het strand ligt heet Rorvika en voor Lofootse begrippen is het er erg druk. Het strand wel, het water niet. Ik ben niet zo’n zwemmer, en verder dan mijn knieën laat ik het water dan ook niet komen. Ans is dan wel weer een echte waterrat en rent zo het ijskoude water in.
Als we het hier ook weer gezien hebben rijden we verder om een leuke overnachtingsplaats te vinden. Richting het noorden rijden we al snel weer de mist in. We stoppen alleen even bij het kunstwerk “Glass en steal” en rijden dan weer naar het zuiden waar we terwijl de zon steeds lager komt te staan, kijken naar de voorbijdrijvende mist aan de overkant van het fjord.
