Een tropische verrassing in Denemarken

Een fris begin van de dag

Het was een rustige nacht in de jachthaven. We beginnen dan ook rustig aan deze dag: rustig ontbijten en daarna even naar de douche. We komen beiden terug bij de camper van een koude – nou ja, laten we zeggen lauwe – douche. Het kost wat doorzettingsvermogen om er echt onder te gaan staan, maar zodra je eronder staat, voelt het erg verfrissend.

Na deze frisse start van de dag nemen we afscheid van Zweden. Thuis komt steeds dichterbij, maar we stellen het naar huis rijden nog even uit. Een goede kennis van mij heeft me al meerdere keren verteld dat de krijtrotsen van Møns Klint zeker een bezoek waard zijn. Een middagje moeten we ons hier toch wel kunnen vermaken?

500 traptreden naar het strand

Niet al te laat komen we aan bij dit natuurwonder. Dwars door de bossen is een houten trapconstructie gebouwd. De treden verdwijnen al snel tussen de bomen, waardoor het strand uit zicht blijft en je onmogelijk kunt weten hoe hoog deze trap is. Zodra we een glimp van de zee opvangen, wil ik het liefst naar beneden rennen. Het lijkt wel een tropisch strand. Het onderste deel van de trap raakt het water, en bij elke golf slaat het water over de onderste trede. Een beetje behendigheid en snelheid zijn vereist om met droge voeten op het strand te komen.

De eerste blik vanaf het strand

Wit, dan helder lichtblauw, en verderop donkerblauw. Het is alsof je vanaf de Maldiven over de oceaan uitkijkt. Een witte zeilboot vaart tussen ons en de horizon. Een prachtig zicht, en voor ik het weet, sta ik te fotograferen.

Een boom die ongetwijfeld ooit boven aan de klif heeft gestaan, is na een onfortuinlijke val in het water terechtgekomen. Het is een bijna surrealistische ervaring om een boom in het water te zien. Daarmee promoveert deze boom zich tot een dankbaar onderwerp voor mijn fotografie.

Rotsen in de branding vangen elke golfslag op. Ze vragen erom gefotografeerd te worden, en met mijn zwarte broek ga ik op het witte krijtstrand zitten. Geduldig wacht ik op de juiste golf om daarna af te drukken.

Morgen een nieuwe poging

Ik wil altijd daarheen waar ik niet heen kan. Dat zit waarschijnlijk in mijn genen. Aan de andere kant van de trap zie ik een onbereikbaar stuk strand. Het hoge water klotst tegen de klif. De weersvoorspellingen zijn goed, dus wat weerhoudt ons ervan morgen terug te keren naar dit strand en bij eb naar de andere kant te wandelen? We trotseren de treden naar boven, maar deze keer tel ik ze. Tussen het hijgen door tel ik verder en verder. Bij 489 staan we boven aan de trap. Mijn benen zullen me dit nooit vergeven.

Ik zie dat mijn rugzak door het krijt spierwit is geworden. “Niet alleen je rugzak,” zegt Ans, en ze wijst naar mijn broek. Het krijt gaat er slecht af, en zeker niet helemaal. Ik kijk om me heen en zie dat ik niet de enige ben met witte vlekken op mijn kleding, al zijn de anderen met vlekken voornamelijk kinderen…

We vinden een mooie camping niet ver van Møns Klint. “Camping” is misschien iets te veel eer voor deze verlaten plek midden in een bos, maar het is een prachtige plek om te overnachten.

Met hernieuwde energie 489 treden te gaan

Het vooruitzicht van een weerzien met de krijtrotsen en het bijbehorende strand van Møns Klint heeft me voldoende energie gegeven. 489 treden later staan we wederom op het krijtstrand. Alleen staat het water nu nog hoger. Gisterenavond heb ik mijn getijde-app geraadpleegd, dus ik was al voorbereid op deze kleine tegenslag. Het getijdeverschil is hier niet groot, en met volle maan blijft het water ook bij eb redelijk hoog.

We maken een wat langere strandwandeling over het beloopbare strand. In het begin speelt de laaghangende bewolking ons nog parten, maar al snel breekt de zon door en baden we volop in het zonlicht. Het strand is een echte speeltuin voor fotografen, maar niet alleen voor hen.

Gisteren zagen we al veel mensen met plastic tassen vol stenen en een soort pijpjes die fossielen van een octopussoort bleken te zijn. Ook wij kijken nu iets aandachtiger naar de grond en vinden wat leuke stenen en een paar fossielen.

Nu de lucht helder en blauw is, is het heerlijk fotograferen. Witte krijtrotsen hebben zonlicht nodig. Al moet ik toegeven dat de rotsen op de meeste plaatsen niet zo wit zijn als in de folders en foto’s. Niet wit, maar nog steeds erg mooi. We hangen een paar uurtjes rond op het strand. Niet alleen om te fotograferen, maar ook omdat we er stiekem tegenop zien om de 489 treden weer op te klimmen. We lopen richting de trap en stiekem hoop ik nog op een doorgang naar het andere deel van het strand.

Het onbereikbare bereikbaar maken

De reden dat ik naar het andere stuk strand wilde, was een boom in het water die ik als zeer fotogeniek beschouwde. Ik ga voor een compromis. Als ik niet naar de boom kan komen, moet de boom maar naar mij komen – optisch gezien dan. Met een behoorlijke telelens krijg ik de boom mooi in beeld. Het is niet mijn droomfoto, maar als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan.

Sneller dan ik had verwacht staan we boven aan de trap. We hebben zelfs nog energie over voor een korte wandeling over de bovenkant van de klif. Hier zijn het vooral de bossen die de show stelen. De zee is zo nu en dan in zicht, en af en toe zie je stukken van de witte krijtrotsen, maar die zijn van beneden gezien toch een stuk indrukwekkender.

We kunnen er echt niet meer omheen

Na een mooie, maar korte wandeling moeten we het nu echt onder ogen zien: de vakantie is voorbij. Er rest ons nog een korte overtocht met de boot en dan nog enkele honderden kilometers naar huis. Het is moeilijk afscheid te nemen van zo’n mooie reis, maar we hebben veel mooie dingen gezien, veel leuke momenten gehad en veel herinneringen mogen maken.