De Preikestolen
De nacht was zwart. Gisteravond, voor het slapengaan, ging ik nog even naar buiten. Er was geen ster aan de hemel te zien, dus het moet wel bewolkt zijn geweest. Ook dat weet ik niet zeker. De nacht was zo zwart dat ik vanaf twee meter afstand de camper al niet meer kon zien staan.
De ochtend brengt ons het licht weer terug. We zijn gisteravond blijven staan op de parkeerplaats bij de Manafossen.
Buitengesloten
Langzaam slingeren we over de weg terug naar de doorgaande route. Als ik stop bij een benzinestation en de achterdeur van de camper wil openen, slaat de schrik me om het hart. Er is geen beweging te krijgen in het slot van de achterdeur. Gelukkig hebben we een verbinding vanuit de cabine naar de camperunit. Ans kruipt tussen de stoelen en wat kisten naar achteren en opent met veel moeite de deur van binnenuit. Hier hebben we echt een probleem. We kunnen niet steeds van voor naar achter kruipen om de deur te openen.
WD40 en Duct-Tape
Ik denk dat ik de klink moet demonteren, schoonmaken en smeren. Op zich vind ik dat niet zo’n probleem, maar stel dat er een onderdeel kapot is? Dan kom ik daar hier niet zomaar aan. We besluiten eerst maar naar de Preikestolen te gaan voor onze wandeling, onderweg WD40 in te slaan en vanavond eens rustig naar het slot te kijken.
De WD40 is snel gevonden, en ik spuit het glibberige spul in alle hoeken en gaten van het slot. Het lijkt meteen effect te hebben. Er zit al iets meer beweging in de deurkruk. Even lekker in laten werken, en straks nog maar eens proberen.
Reunie met de Preikestolen
Het parkeerterrein bij de Preikestolen staat redelijk vol. Dat had ik niet verwacht in deze tijd van het jaar. Het lastigste is het vinden van het begin van de wandeling, wat even tijd kost. Eenmaal op de route herken ik niets. Ik heb hier 12 jaar geleden ook eens gelopen, maar alles lijkt “anders”. De route is makkelijker, breder, en het zijn niet de zandpaadjes die ik me herinner, maar brede, van natuursteen aangelegde paden. Het moet niet gekker worden: een breed vlonderpad en een boogbrug gaan door het veenstuk. Geen natte voeten, geen sompig pad. We komen aan bij een stuk dat ik qua omgeving wel herken, maar ook hier is het pad anders. Gecultiveerd. Een houten bord met inscriptie geeft de verklaring. In 2013 en 2014 hebben Nepalese sherpa’s hier het pad compleet aangelegd. Het maakt het lopen makkelijker, en mensen die het normaal gesproken niet zouden kunnen, hebben nu meer kans om de Preikestolen te bezoeken. Maar het haalt ook meteen het gevoel van wildernis en avontuur uit de route.
De wind slaat ons om de oren
Na twee uur klimmen krijgen we zicht op de Preikestolen. De route van 4,1 kilometer geeft pas na 4 kilometer zijn geheim prijs. Dan pas is de beroemde rots te zien. Op dat moment begint de wind plots genadeloos hard toe te slaan. De gevoelstemperatuur daalt met wel 10 graden, en het was al niet echt warm. Jassen, mutsen en handschoenen komen tevoorschijn uit de rugzak. Het is niet echt behaaglijk, maar wel te doen.
Het is grappig om te zien hoe vanaf het uitkijkpunt de camera’s klikken naar de mensen die hun dingetje doen. Zitten op de rand, staan met de armen wijd, een sprongetje maken en daarbij de benen naar achteren gooien. De prijs voor de origineelste gaat naar een jongen die zijn T-shirt uittrekt, een springtouw tevoorschijn haalt en op de punt gaat touwtjespringen. Wie bedenkt zoiets?
In de rij voor een selfie
Even later staan we zelf ook op de punt, want daar moet je natuurlijk even gestaan hebben. Het is leuk om te zien dat er zelfs een rij ontstaat van mensen die op de punt willen staan en de aanwijzingen volgen van de fotografen die een stukje lager staan.
Wanneer we het allemaal wel een beetje gezien hebben, beginnen we aan de afdaling: 4,1 kilometer terug naar het startpunt. Ondanks de schoonheid van het landschap, en hoewel we echt van de wandeling terug hebben genoten, zijn we blij wanneer we onze camper weer betreden. Alles is goed gegaan, alleen mijn voet is boos op me.