Menu Sluiten

Een mooie wandeling in Viglesdalen

Een mooie wandeling bij Viglesdalen

Een idyllisch plekje aan een jachthaven. Het staat mooi omschreven in de app. Inderdaad, het is een haven, en het uitzicht is geweldig. Maar echt rustig is het er niet. In ieder geval niet tot half elf. Het geluid van het verkeer galmt over onze camper heen. In de nacht wordt het gelukkig wel rustig, maar rond vijf uur ’s ochtends komen de eerste auto’s alweer voorbij.

We rijden naar Viglesdalen voor een wandeling naar de Hiafossen. De naam alleen al is genoeg om de waterval te willen bekijken. Op de parkeerplaats is ruimte voor een tiental auto’s. Het mooist vind ik nog de parkeerplaats dicht bij de brug. Het is een invalideparkeerplaats. Stel je voor dat je invalide bent en hier parkeert, dan kun je ongeveer 25 meter lopen over de brug om vervolgens te stranden op de eerste rotsen. Hiervoor moet je stevig op je benen staan wil je eroverheen stappen. Dan maken die paar meter dichter bij de brug echt niets meer uit.

Kijken waar ik de voeten ga neerzetten

We vervolgen het pad dat ons leidt over scherpe rotsblokken en modderige paden. Het is meestal zoeken waar je je voeten neer kunt zetten. Ik merk dat ik daar nu veel meer mee bezig ben. Langzaam stijgt het pad, en na een uur lopen komt de eerste waterval in zicht: de Sendingsfossen. Ik ben gek op watervallen en deze vind ik bijzonder mooi. Het enige probleem is de hoek en de afstand vanaf het pad. Ze zijn niet ideaal. Door het sompige, hoge gras probeer ik mezelf een weg te banen naar een betere zichthoek. Ik kom een heel eind, maar het laatste, meest cruciale stuk gooit roet in het eten: te glad, te steil, te veel risico voor een foto.

Ik loop terug naar het pad en probeer er vanaf hier het beste van te maken. De grootste uitdaging nu is de zon. De bovenste helft van de waterval baadt in zonlicht, terwijl het onderste deel in een schaduwrijke kloof verdwijnt. Hoewel we de helft van de tijd in de schaduw van een wolk wandelen, is de hemel nu even helemaal wolkeloos. Net als ik het wil opgeven, schuift een wolk voor de zon en ontstaat er een redelijk egaal licht van boven tot beneden op de waterval. Ik schiet een paar foto’s en pak mijn spullen weer in.

Het blijft hier adembenemend mooi. Een paar honderd meter verderop genieten we van onze lunch, zittend op een rots bij een mooie, naamloze stroomversnelling.

De Hiafossen, wat een parel

De Hiafossen is een pareltje van moeder natuur. Een watermassa, gescheiden door een rotspartij, valt in twee delen naar beneden. Aan de ene kant in de vorm van een rustige stroom, aan de andere kant met donderend geweld.

 

Alleen op de wereld

We vervolgen ons pad en zijn al die tijd nog niemand tegengekomen. We hebben het gebied voor onszelf. In de verte zien we twee wandelaars die langzaam onze kant opkomen. Even zijn ze aan het zicht onttrokken, om vervolgens met vijftien man sterk vanachter een rots tevoorschijn te komen. We hebben dus niet de hele route voor onszelf gehad. Vijftien mensen kruisten ons pad, maar we hadden op deze hele route slechts één ontmoeting.

Hiabolten en protesterende voeten

Als eindpunt hebben we Hiabolten gekozen, een rots die tijdens de laatste ijstijd over de rand is geduwd. Waarschijnlijk dacht hij snel onderaan te liggen, maar onhandig bleef hij tussen twee grote rotsen hangen en kon zichzelf niet meer uit die omhelzing losmaken. Het klinkt spannender dan het is. Bovendien begint mijn voet te protesteren en moeten we dezelfde afstand ook nog terugwandelen. Het wordt tijd om de wandelstokken erbij te halen. Een beetje extra steun kan ik wel gebruiken.

 

Aangename verkoeling

Wanneer we weer bij de rivier uitkomen, gaan mijn schoenen uit en mijn voeten in het water. Het water is ijskoud, en langer dan enkele tientallen seconden kan ik mijn voeten niet onder water houden. Na een kwartiertje gaan de schoenen weer aan, en vervolgen we onze wandeling terug naar de camper. Al mijn energie gaat zitten in het juist positioneren van mijn voeten en wandelstok. Er wordt weinig gesproken, en in bijna serene stilte wandelen we de laatste kilometers. Ik ben opgelucht als we weer bij de auto zijn. Als eerste gaan mijn schoenen uit.

11 reacties

  1. Ruud Kroon

    Gelukkig gaat alles weer goed, maar jij moet de sherpa’s wel dankbaar zijn dat ze voor jou als manke nelis een pad hebben aangelegd naar de preekstoel. Kun je rustig oefenen en als ik zo lees hebben jullie een mooie tijd, en kun jij ook weer goed rond lopen.
    Doe allebei voorzichtig want in vervelende dingen hebben jullie ervaring genoeg. De rest van de vakantie geen gekke dingen meer

    • Gerry van Roosmalen

      We doen ons best. Tot nu toe gaat het wel goed hoor. Een paar kleinigheidjes aan de camper, maar dat houd je toch. Morgen krijgen we in verband met het weer een welverdiende rustdag. Die kan ik ook wel gebruiken. Het volgende blog staat al ingepland, dat komt morgen om 19:00 on-line.

  2. Anja Vulders

    Prachtige verhalen . Je neemt mij mee op n reis die ik nooit zal gaan maken
    N genot om te lezen.
    Prachtige foto’s weer. Beterschap met je voet/enkel.

  3. Annelies Kroon

    Vanavond gezellig al jullie avonturen zitten lezen en de prachtige foto’s bekeken. Jammer dat jullie nu ook weer een beetje pech hebben, maat wel heel fijn dat het alweer wat beter met he gaat. Nog heel veel plezier samen.

  4. Anja Heeswijk

    Wat een avontuur weer, heel mooi om het van hieruit te volgen…. is er zo prachtig!
    Rustig aan….maar vooral genieten!!!😍

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *