Menu Sluiten

Een inspiratiedip op Kullaberg

Een dipje in mijn creativiteit en inspiratie

Een paar jaar geleden was Kullaberg onze eerste stop in Zweden. Dit keer sluit Kullaberg ons Zweedse avontuur af. Er is windkracht 4 voorspeld, en wanneer wind en water samenspelen, krijg je prachtige stukslaande golven op de kust. De doordringende, ijskoude wind is snoeihard. Een extra jas, muts, handschoenen, en zelfs een zonnebril zijn nodig.

We lopen naar de kust, maar dat valt een beetje tegen. De kust zelf is prachtig. Door de hoge rotsen om ons heen zijn we enigszins beschut tegen de wind. Er liggen mooie rotsformaties met zachtroze tinten, die op zich erg fotogeniek zijn, maar ik had op meer gehoopt. Het lukt de wind en het water niet om tot indrukwekkende golven te komen. Ondanks de harde wind blijft het water rustig en wordt het niet opgestuwd.

Kullaberg, Zweden, golven

Naar de Lahibiagrot

We lopen verder langs de kust richting de Lahibiagrot. Eenmaal uit de beschutting van de rotsen staan we weer vol in de wind, waardoor onze gevoelstemperatuur direct een paar graden daalt. Die kou wordt echter gecompenseerd wanneer we een steil pad oplopen, waardoor we al snel te warm krijgen.

Om bij de grot te komen, moeten we afdalen. Een langs de rotswand gespannen touw voorkomt dat we naar beneden rollen, al kunnen de bevestigingspunten wel wat onderhoud gebruiken.

Wanneer je voor de grot staat, lijkt de moeite nog niet echt beloond. Pas als je in de grot staat, je omdraait en door de opening naar buiten kijkt, komt het moment. Dan wordt de fotograaf in mij wakker, en haal ik mijn camera uit de tas.

Kullaberg, zweden

Een prachtige rotspartij in het water maakt het uitzicht interessant. En alsof dat nog niet genoeg is, verschijnen er mooie wolken aan de hemel. Ik ontdek nog wat manieren om de grot op een andere manier in beeld te brengen, en daarna lopen we verder naar het keienstrand.

Lahabiagrot, kullaberg, zweden, lahabiagrottan

Waar is mijn inspiratie gebleven?

Hier loop ik wat doelloos rond. Er zijn genoeg mooie objecten om te fotograferen, maar ik zie geen boeiende composities. Ik doe mijn best, loop wat rond, klim op rotsen, bekijk alles van verschillende kanten, maar mijn creativiteit en inspiratie lijken volledig verdwenen. Voor mij zijn dit gevaarlijke momenten. Mijn gedachten cirkelen: waarom zie ik het niet? Wat ben ik voor een fotograaf? Dan merk ik de veranderende wolkenlucht op, en schiet een paar foto’s waar ik blij van word. Maar dat gevoel zakt meteen weg. Het lijkt wel erg makkelijk wanneer alles je zo voor de voeten wordt geworpen. Ik zit even in een dip, en stop mijn camera terug in de tas. Vandaag zullen er geen foto’s meer worden gemaakt.

kullaberg, zweden, wolkenlucht

Opgeven is echter geen optie

Natuurlijk ga ik hierover klagen bij Ans. Ik zit in een fotografiedip, en de enige die mij daaruit kan halen is Ans. Wanneer ik overweeg om terug te keren naar de camper, weet ze me te overtuigen om nog even naar de vuurtoren te gaan en de zonsondergang af te wachten. Met een mix van hoop en tegenzin laat ik me overhalen, en loop samen met Ans naar de vuurtoren.

Kullaberg, vuurtoren, zonsondergang

Wat er precies gebeurt weet ik niet, maar bij de vuurtoren begint de inspiratie langzaam terug te komen. De camera komt weer tevoorschijn, en ondanks de koude wind zoek ik naar interessante invalshoeken en composities. Wanneer de zon doorbreekt en de wolkenlucht ons een prachtig schouwspel biedt, voel ik de kou niet meer. Ik ben weer helemaal in mijn fotografie, en blijf zoeken naar de beste opnames.

Kullaberg, zonsondergang, zweden, inspiratie

We rennen nog even naar een andere plek om de zon vast te leggen, net voordat deze achter de horizon verdwijnt. Dat valt wat tegen, want laag aan de horizon hangt een bijna ondoordringbare wolkenlaag die de zonnestralen snel blokkeert. Maar het feit dat ik geen spectaculaire foto’s heb gemaakt, deert me niet. Inspiratie en creativiteit komen in golven, en dat is het lot van de fotograaf.

Kullaberg, zweden, kust, zonsondergangTevreden met de oogst van vandaag lopen we terug naar de camper, op zoek naar een plekje voor de nacht. We vinden een plek, al is het geen droomplek. Maar het is stil, en donker. Precies zoals wij het graag hebben.


Nog een dagje Kullaberg

We zijn nog maar net wakker op ons stille en donkere plekje. De dag heeft de nacht verdreven, en een grote machine heeft de stilte doorbroken. Gisteren hadden we al het plan om te ontbijten op Kullaberg, en nu zijn we extra gemotiveerd om dat voornemen uit te voeren.

We zijn al snel onderweg naar Kullaberg, maar missen onze afslag naar Josefinelust, waar we wilden wandelen. We parkeren op dezelfde plek als gisteren en beginnen aan ons ontbijt. Daarna rijden we terug en parkeren alsnog bij Josefinelust.

Over een steil en ongelijk pad afdalen… en weer terug

Onze wandeling begint in een herfstbos, maar omdat we aan de noordkant van het schiereiland zitten, ontbreekt de zon. Hierdoor missen we de mooie gouden kleuren van de afstervende blaadjes. Via een erg steil pad dalen we 70 meter af naar de kust, die hier uit kiezels en grote rotsen bestaat. Het is een flinke inspanning, en met mooi licht zou het zeker de moeite waard zijn, maar vandaag doet het me weinig.

Kullaberg, zweden, josephinelust

We mogen hetzelfde steile pad van 70 meter ook weer omhoogklimmen. Boven aangekomen voel ik mijn benen, of juist niet – ik weet het even niet. We lopen verder en komen bij een afgesloten pad. Op een bord staat dat het pad gevaarlijk is, maar je mag het op eigen risico betreden. Wij, Nederlanders, zijn inmiddels gewend aan een hoog eigen risico, dus wij durven het wel aan. We wandelen vlak langs de kust en hoge kliffen, maar voelen nergens echt gevaar. Dan kruisen we het pad naar Djupadal, dat steil naar beneden loopt. Dit pad is duidelijk veel risicovoller dan de route die we net liepen. Touwen en trapjes helpen ons naar beneden. Voor ons probeert een vrouw met moeite af te dalen, en het is duidelijk dat ze het lastig vindt. Wij besluiten even te wachten, zodat ze zich niet opgejaagd voelt.

Djupadal, het diepe dal

Ruim honderd meter lager staan we op de kiezels en rotsen van Djupadal, het diepe dal. Het is tijd voor een stevige lunch. Ik heb het echt nodig, want ik voel me nogal leeg. Terwijl we nog maar net begonnen zijn aan onze lunch, horen we in de verte een motorboot naderen. Even later zien we een zodiac vol mensen in gele reddingsvesten, gevolgd door een tweede0 zodiac.

Djupadal, zweden, kullaberg

Ik zeg net tegen Ans dat de mensen waarschijnlijk zullen gaan zwaaien zodra ze ons zien, en dat ik niet van plan ben terug te zwaaien. Maar zoals te verwachten was, gaan de handjes omhoog, en braaf zwaai ik toch terug. Je wilt hun pret niet bederven, toch?

De man met de hamer

Wanneer we weer omhoogklimmen, ontmoet ik de man met de hamer, of beter gezegd, de moker. Natuurlijk zeg ik niets tegen Ans. Moe zijn is één ding, maar het toegeven aan Ans is een tweede. Wanneer ze vertelt welke richting ze verder wil, moet ik toch toegeven dat ik eigenlijk op ben. De twee afdalingen en beklimmingen hebben hun tol geëist. Ans zoekt meteen de kortste route terug naar de camper. Na wat te hebben gegeten en gedronken, denk ik dat ik die laatste kilometers nog wel aankan.

Zweden, josefinelust, kullaberg

Zweden verruilen voor Denemarken

We verlaten Kullaberg al snel. We hadden een plekje bij Helsingborg in gedachten voor een overnachting, maar bij aankomst blijkt dat de plekken er minder leuk uitzien dan verwacht. Het voelt niet goed. We lezen recensies van eerdere bezoekers, en die zijn ook niet geruststellend. De ene vertelt over auto’s met hangjongeren die vervelend doen en harde muziek draaien, gevolgd door hard kloppen op de camper om 23:00. Deze mensen zijn toen vertrokken. Anderen vermelden auto’s met harde Arabisch klinkende muziek uit de speakers. Allemaal te intimiderend, en daar heb ik geen zin in.

We zoeken verder via onze app en vinden een overnachtingsplek op een afgesloten terrein bij een jachthaven. Het is op zich een goed terrein met alle nodige faciliteiten voor een rustige overnachting, al draait niet ver van ons een windmolen, waardoor het niet helemaal stil is. De verlichting rond de camperplek maakt het niet echt donker. Tegen het licht doen we de gordijnen en onze ogen dicht, en voor het geluid hebben we oordopjes klaarliggen. Hier hebben we in elk geval geen last van intimiderende straatschoffies, dus we zullen vast een rustige nacht hebben.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *